" Ἡ Ἑορτή τῆς Ἁγίας Τριάδος στοῦ Λουκᾶ"

Ἡ Ἑορτή τῆς Ἁγίας Τριάδος στοῦ Λουκᾶ

  Κάθε χρόνο τήν Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἤ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπως εἶναι γνωστή ἡ γιορτή, στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Λουκᾶ, τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία, μέ τήν συμμετοχή τῶν Λουκαϊτῶν, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται στήν Ἀργολίδα.

    Οἱ Λουκαΐτες τῆς Ἀρδολίδος ἔχουν πρίν ἀπό πολλά χρόνια ἀφιερώσει στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὥστε κάθε χρόνο νά ἔρχονται τήν ἡμέρα αὐτή, προσκυνητές στό χωριό τους.

   Τώρα οἱ παληοί ἔχουν φύγει ἀπό τόν κόσμο αὐτό. Ὅμως ἔρχονται οἱ ἀπόγονοί τους καί ἑορτάζουν μαζί μέ τούς Λουκαΐτες πού μένουν στό χωριό.

   Εὐχόμεθα σέ ὅλους ἔτη πολλά καί εὐλογημένα.

    Ἄς μήν ξεχνᾶμε ποτέ τό χωριό μας.

   Οἱ ἑορτές μας ἑνώνουν καί μᾶς κρατᾶνε στίς ρίζες μας.

 

 

Στό κάτω μέρος τῆς εἰκόνος πού ἔχει ἁγιογραφηθεῖ τό 1955 ἀναφέρονται οἱ δωρητές Λουκαΐτες ἐν Ἄργει.

Παναγιώτης Γιαχουντής Ἱερεύς

Βασίλειος Κ. Σμυρνιώτης

Δημ. Κ. Σμυρνιώτης

Ἀθανάσ. Καραντούνης

Δημήτριος Καραντούνης

Χρῖστος Σμυρνιώτης

Γρηγόριος Λαγός

Παναγιώτης Σμυρνιώτης

Ἀθανάσιος Σμυρνιώτης

Γεώργιος Σμυρνιώτης

Ἀθανάσιος Ν. Ξηνταρόπουλος

Ἀθανάσιος Κ. Καραντούνης

Σοφία Θεοχάρη

Δημήτριος Γ. Σπυράκη

Δημήτριος Β. Μαρκάκης

Γεώργιος Ν. Μαρκάκης

Ἠλίας Κ. Παπανικολάου

Γεώργιος Α. Ντούλας

Γεώργιος Α. Χρονοπουλος

Φώτιος Θ. Ρωμηός

Γεώργιος Α. Μπιλιώνης

Δημἠτριος Ν. Μπιλιώνης

Μιχαήλ Ν. Μουσούλας

Νίκ. Ν. Παπανικολάου

Κυριακός Γ. Κοῦρος

Ἀσήμω Π. Κούρου

Βασίλειος Δ. Μπουζιουνέλος

Νικ. Γ. Μπράτσος

Γιαννούλα Α. Κασκαρέλη

Στέλλα Γ. Κρανιώτη

Χαράλαμπος Κ. Δελιόπουλος

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

          Τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς ἑορτάζομε τήν κάθοδο τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐπί τούς Ἁγίους Μαθητάς καί Ἀποστόλους, ἡ ὁποία ἔγινε πενῆντα ἡμέρες μετά τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

          Διαβάζομε στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων:

«Ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό. Καί ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καί ἐπλήρωσεν ὅλον τόν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι∙ καί ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες,  Πνεύματος Ἁγίου...» (Πραξ. β’, 1-4).

          Ἔτσι, πραγματοποιήθηκε ἡ ἐπαγγελία πού εἶχε δώσει ὁ Κύριος στούς Μαθητάς του ὀλίγον πρό τοῦ Πάθους του:

«Καί ἐγώ ἐρωτήσω τόν Πατέρα καί ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ’ ὑμῶν εἰς τόν αἰῶνα, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας» (Ἰωάν. ιδ’, 16).

          Καί εἰς ἄλλο σημεῖο ὁ Κύριος λέγει:

«Ὅταν δέ ἔλθῃ ὁ Παράκλητος, ὅν ἐγώ πέμψω ὑμῖν παρά τοῦ Πατρός, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περί ἐμοῦ» (Ἰωάν. ιε’, 26).

          Ἐπί τῇ ἑορτῇ, λοιπόν, τῆς Πεντηκοστῆς, ἐθεωρήσαμε πολύ ὠφέλιμο νά σημειώσωμε μερικά πράγματα σχετικά μέ τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἴσως, ἀγνοοῦν εἰς βάθος αὐτή τήν διδασκαλία, ἤ δυσκολεύονται νά τήν κατανοήσουν. Πολλάκις δέ καί μεῖς οἱ Ἐκκλησιαστικοί διδάσκαλοι ἀσχολούμεθα μέ ἄλλα ζητήματα καί ἀφήνομε κατά μέρος τά θέματα πίστεως, τά ὁποῖα ὅμως ἔχουν τήν πρώτη σημασία γιά τήν σωτηρία τοῦ Ἀνθρώπου.

          Τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ἀόριστη δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἤ ποίημα τοῦ Λόγου ὡς ἰσχυρίζοντο ἀκραῖοι Ἀρειανοί, ὡς ὁ Εὐνόμιος κλπ., οἱ ὁποῖοι κατεδικάσθησαν ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, τόσο ἀπό τήν Α’, ἰδίως ὅμως ἀπό τήν Β’ Οἰκουμενική Σύνοδο, ὅπου εἰδικά ἀντιμετωπίσθησαν αὐτές οἱ πλάνες τῶν πνευματομάχων αἱρετικῶν.

          Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό Τρίτο Πρόσωπο τῆς Παναγίας καί Ζωαρχικῆς Τριάδος, Θεός ἀληθινός, ὁμοούσιο καί ἰσότιμο πρόσωπο μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό.

          Τό προσωπικό ὑποστατικό ἰδίωμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ ἐκπόρευσις ἐκ τοῦ Πατρός.

          Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἦτο πάντοτε «παρόν» μαζί μέ τά ἄλλα δύο πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος∙ συμμετέχει στήν δημιουργία τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἐνεργεῖ διά τῶν Προφητῶν, συνεργεῖ στήν ὑπόθεση τῆς σωτηρίας τοῦ Ἀνθρώπου, ἐνῷ μετά τήν Ἁγία Πεντηκοστή, «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Μορφώνει τόν Χριστό ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν καί μᾶς καθιστᾶ διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας. Ἐν γένει διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνεχίζεται τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, διά τῶν Μυστηρίων.

          Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τό Πανάγιο Πνεῦμα συμπεριελήφθη στό «Σύμβολο τῆς Πίστεως», στό γνωστό ἄρθρο μέ τό ὁποῖο ὁμολογοῦμε τήν Θεότητά Του:

«Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον, τό λαλῆσαν διά τῶν προφητῶν».

          Στό σημεῖο αὐτό θά ἀναφερθοῦμε στήν αἱρετική διδασκαλία, τήν ὁποία ὅλως αὐθαιρέτως εἰσήγαγαν οἱ Παπικοί στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, τό γνωστό “Filioque”. Πρόκειται γιά τήν διδασκαλία περί ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ», πού ὄχι μόνο ἀποτελεῖ αὐθαιρεσία, ὅπως ἀναφέραμε προηγουμένως, ἀλλά ὑπῆρξε καί ἕνα ἀπό τά βασικώτερα σημεῖα πού ὡδήγησε στό ὁριστικό Σχῖσμα τοῦ 1054. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

 

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

                                                                            κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

            Τήν Ζ’ Κυριακή ἀπό τοῦ Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν ἱερά μνήμη τῶν Ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων, τῶν συγκροτησάντων τό 325 μ.Χ. τήν Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἀξίζει νά ἀφιερώσωμε λίγες γραμμές στό θέμα αὐτό, προκειμένου ἀφ’ ἑνός μέν νά γνωρίσουν οἱ πολλοί περί τῶν γεγονότων, τά ὁποῖα ἔλαβαν χώρα στήν ὡς ἄνω Ἁγία Σύνοδο, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά ἀντλήσωμε διδάγματα καί σωτήρια μηνύματα γιά τήν πορεία μας πρός τήν θέωση.

            Στίς ἀρχές τοῦ  4^ου μ.Χ. αἰῶνα, ἡ Ἐκκλησία ἐταλανίσθη ἀπό τήν αἱρετική διδασκαλία τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος δέν ἐδέχετο τό ὁμοούσιο τοῦ Υἱοῦ μέ τόν Πατέρα, καί ἐδίδασκε ὅτι ὁ Υἱός εἶναι κτίσμα τοῦ Πατρός. Τήν αἱρετική αὐτή διδασκαλία ἐπολέμησε κατ’ ἀρχάς ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρος, ὁ ὁποῖος εἶχε κοντά του τόν Διάκονο τότε, καί μετέπειτα Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας, Μέγα Ἀθανάσιο, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικά  μέ ὅρους βαθειά θεολογικούς ἀντιμετώπισε τόν Ἄρειο, χωρίς βεβαίως ὁ αἱρεσιάρχης νά πεισθῇ.

            Στήν οὐσία ὁ Ἄρειος προσπάθησε νά ἐξηγήσῃ μέ φιλοσοφικούς καί λογικούς ὅρους τό μυστήριο τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ καί ἠθέλησε τόσον ὁ ἴδιος, ὅσον καί οἱ ὀπαδοί του, νά καθυποτάξουν τό δόγμα στή γνώση, ἡ ὁποία θέλει ὁπωσδήποτε κάτι τό «ψηλαφητό», σέ ἀντίθεση μέ ὅσα ὑπό τῆς Ἐκκλησίας παραδίδονται ὡς μυστήριο. Ὅμως μέ τήν ψυχρή ἀνθρώπινη λογική, πού εἶναι πεπερασμένη, καί μέ τήν ἀνθρώπινη γνώση, δέν εἶναι δυνατόν νά φτάσῃ κάποιος στά θεῖα καί ἀκατάληπτα μυστήρια τοῦ Θεοῦ.  Ἡ τοποθέτηση τοῦ Ἀρείου δηλώνει τήν ἀπολυτοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἔπαρση καί τόν ἐγωισμό, τά ὁποῖα εἶναι προνόμια τοῦ διαβόλου.

            Ὁ Ἄρειος ἐδίδασκε ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι μέν πρό παντός χρόνου, ἀλλ’ οὐχί συνάναρχος καί συναΐδιος τοῦ Πατρός. Ἀκόμη ἰσχυρίσθη, μή δυνάμενος νά ἀπεγκλωβισθῇ ἐκ τῆς πλάνης του, ὅτι ὁ Υἱός δέν ἐγεννήθη ἐκ τοῦ Πατρός, ἀλλά ἐκτίσθη θελήματι τοῦ Πατρός ἐκ τοῦ μηδενός. Ἄρα ὁ Θεός Πατήρ δέν ἦτο πάντοτε Πατήρ, οὔτε ὁ Υἱός ὑπῆρχε πρίν γεννηθῇ, δηλαδή προτοῦ νά κτισθῇ, κατά τόν Ἄρειο. Οὔτε ἦτο ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Πατρός. Ἑπομένως οὔτε τέλειος Θεός δύναται νά νοηθῇ καί νά πιστευθῇ τό Δεύτερον Πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλά μετοχῇ τοῦ Πατρός θεοποιηθείς.

            Τήν ἐποχή ἐκείνη, κατά τήν τοῦ Θεοῦ οἰκονομία τά σκῆπτρα τῆς Βασιλείας τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας εἶχε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη ὄντως Ἰσαπόστολος, ἀφοῦ εἰργάσθη τά μέγιστα ὑπέρ τῆς ἁγίας καί ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως. Ὁ εὐσεβής ἄναξ συνεκάλεσε στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο, προκειμένου νά ἐπιλυθῇ ὁριστικά ἡ σοβοῦσα κατάσταση καί πνευματική κρίση.

            Πρόεδροι τῆς Συνόδου διετέλεσαν ὁ Ἀντιοχείας Εὐστάθιος καί ὁ Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρος.

            Κατά τίς ἐργασίες τῆς Συνόδου, διεκρίθησαν ἀκόμη οἱ ἑξῆς Ἅγιοι Πατέρες:

·      Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὡς ἀνεφέρθη προηγουμένως, ὁ ὁποῖος μέ τήν βαθειά δογματική του ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι διδασκαλία ἀντιμετώπισε τόν θλιβερό καί φρικτό αἱρεσιάρχη.

·      Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, ὁ ἁπλοῦς ποιμήν τῆς Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου, ὁ ὁποῖος κατετρώπωσε τόν Ἄρειο μέ τό γνωστό θαῦμα μέ τό κεραμίδι, πού στά χέρια του διελύθη στά τρία συστατικά ἀπό τά ὁποῖα κατασκευάζεται (νερό – φωτιά – χῶμα).

·      Ὁ Ἱεράρχης τῶν Μυρέων Ἅγιος Νικόλαος, ὁ ὁποῖος κατελθών ἀπό τήν θέση του ἐράπισε τόν Ἄρειο. Ἡ πρᾶξις αὐτή τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἔγινε αἰτία νά φανερωθῇ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ὁ Ἅγιος νά δοξασθῇ, ἀφοῦ στήν φυλακή ὅπου ἐκλείσθη, καταδικασθείς εἰς κοπήν τῆς χειρός του,  ἐδέχθη τήν ἐπίσκεψη τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος τοῦ προσέφερε τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, καθώς καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία τοῦ προσέφερε τό ἱερό ὠμοφόριο.

·      Ἐπίσης οἱ ἱερές μορφές τῶν Ἁγίων Πατέρων Μακαρίου Ἱεροσολύμων, Ὁσίου Ἐπισκόπου Κορδούης, Ὁσίου Παφνουτίου κλπ.

            Ἡ Ἁγία καί Α’ Οἰκουμενική Σύνοδος κατωχύρωσε τά ἑπτά πρῶτα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, μέσα ἀπό τά ὁποῖα διατρανώνεται ἡ πίστη μας στήν Ἁγία καί ὁμοούσιο Τριάδα, διακηρύσσεται τό ὁμοούσιον τοῦ Υἱοῦ μέ τόν Πατέρα, καί σαφέστατα δηλώνεται ἡ ἀλήθεια ὅτι ὁ Υἱός ἐνηνθρώπησε, προσλαβών τό ἀνθρώπινο φύραμα, γεννηθείς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί ἐκ τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας.

           

" Από τον εορτασμό την Δευτέρα του Πάσχα στον Αγ-Γιώργη "

Τιμήθηκαν στον Αγ-Γιώργη:

-Κατσάνης Χρήστος του Αποστόλη, Νομική Αθηνών

-Τσούνης Κάρολος του Γεωργίου κα της Αναστασίας Καπλάνη, Νομική Αθηνών

-Ρέκκας Προκόπης του Δημητρίου, αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας, Αθήνα

-Ρωμηού Ασημίνα του Φωτίου, Ιατρική Κρήτης

-Γιαχουντής Σωτήριος του Αναστασίου, Ηλεκτρολογίας ΤΕΙ Λάρισας

-Σμυρνιώτης Ευάγγελος του Στεφάνου, Μαθηματικό Αθήνας

-Σμυρνιώτη Μαρία του Κων/νου, Χημείας Πατρών

-Κλειώρης Χαράλαμπος του Αναστασίου, Μηχανολογίας ΤΕΙ Καβάλας

-Προύτσος Στάθης του Θεοδώρου, Ηλεκτρολογίας ΤΕΙ Λάρισας

-Τζαβάρας Αθανάσιος του Γεωργίου, Μηχανολογίας ΤΕΙ Λάρισας

 

 Στιγμιότυπο από την περιφορά της εικόνας του Αγιώργη γύρω από την εκκλησία. Διακρίνονται από αριστερά: Ευαγγελία Μαρκάκη, Γεωργία Ρέκκα, Αιμιλία Κατσάνη. Την εικόνα βαστάζουν: Ιωάννης Βήλος και Κυριάκος Καπλάνης

 Έχει ολοκληρωθεί η περιφορά της εικόνας. Στο βάθος διακρίνεται ο πρόεδρος της κοινότητας μας Κώστας Σμυρνιώτης, η Αντιδήμαρχος κα  Χριστίνα Ζαμπαθά και η Αντιπρόεδρος του Φιλοπτώχου Ταμείου της εκκλησίας του Αγ. Νικολάου Μελβούρνης,  κα Γεωργία Κιαννιέ Τσούνη.

 Ο Ιερέας Ιωάννης  Βήλος εύχεται στο κοινό Χρόνια Πολλά

 Δεξιά ο πρόεδρος κος Κώστας Σμυρνιώτης ενημερώνεται για τα βραβεία των εισαχθέντων. Στο βάθος διακρίνεται ο κος Σταύρος Ρωμηός.

«ΣΜΙΛΕΨΕ ΠΑΛΙ ΔΑΣΚΑΛΕ ΨΥΧΕΣ...»

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

 

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς λήξεως τῶν μαθημάτων στά Σχολεῖα, πραγματοποιήθηκαν θαυμάσιες ἑορταστικές ἐκδηλώσεις σέ διάφορες περιοχές τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν.

Σέ κάποιες ἀπό αὐτές τίς ἐκδηλώσεις παρευρέθημεν κατόπιν εὐγενοῦς προσκλήσεως τῶν Διευθυντῶν τῶν Σχολείων, οἱ ὁποῖοι ἐξέφρασαν τήν ἐπιθυμία ὅλων τῶν Δασκάλων, τῶν Γονέων, ἀλλά καί τῶν Μαθητῶν. Λόγῳ ἐργασιακοῦ φόρτου, δυστυχῶς δέν μπορέσαμε νά παρακολουθήσωμε ὅλες τίς ἐκδηλώσεις, οἱ ὁποῖες ὅπως πληροφορηθήκαμε, ἐστέφθησαν μέ μεγάλη ἐπιτυχία.

Βρεθήκαμε στήν λαμπρή ἐκδήλωση τῶν Σχολείων στήν συνοικία Μακρυγιάννη, καθώς καί στήν ἐξαιρετική παρουσίαση τῆς ἑορτῆς τῶν Σχολείων τοῦ Προαστείου (Μποζαΐτικα) Πατρῶν.

Στήν πρώτη συνεργάστηκαν ἑπτά Δημοτικά Σχολεῖα: 11^ο, 14^ο, 29^ο, 35^ο, 65^ο Πατρῶν, 1^ο Ὀβρυιᾶς, καί τό Δημοτικό Σχολεῖο Κρήνης.

Τό ἑορταστικό πρόγραμμα ἄνοιξε μέ χαιρετισμό του, ὁ Διευθυντής τοῦ 65^ου Δημοτικοῦ Σχολείου κ. Ἀντώνιος Λέκκας, γνώριμος καί φίλος μας ἀπό παληά, ἀφοῦ ἤμασταν συσπουδαστές στήν Παιδαγωγική Ἀκαδημία Τριπόλεως.

Ἡ ὅλη ἐκδήλωση ἦτο ἰδιαίτερα συγκινητική. Τά παιδιά ἔδωσαν τόν καλύτερό τους ἑαυτό, μετέχοντας στό πανηγύρι τῆς χαρᾶς καί τῆς κοινωνίας τῶν προσώπων καί παρουσιάζοντας μέ ὀμορφιά καί χάρη, μέσα ἀπό τά δρώμενα καί τούς χορούς, τήν λεβέντικη Ἑλληνορθόδοξη παράδοση, ἔτσι ὅπως βιώνεται σέ ἑπτά γεωγραφικά διαμερίσματα τῆς πατρίδος μας.

Καμαρώσαμε ὅλοι μας τά παιδιά καί ἐπαινέσαμε τήν προσπάθεια αὐτή, τήν γεμάτη ἄρωμα καί χρῶμα ἀπό τήν πανέμορφη Ἑλλάδα μας.

Ἀλλά μέ πολλή συγκίνηση παρακολουθήσαμε καί τήν δεύτερη ἐκδήλωση, γιά τήν πραγματοποίηση τῆς ὁποίας συνεργάστηκαν τά Σχολεῖα τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Προαστείου, προκειμένου νά δώσουν μηνύματα ἀγάπης, ὑπομονῆς, ἐπιμονῆς καί ἀγωνιστικότητος: τό Δημοτικό Σχολεῖο, τό Νηπιαγωγεῖο, τό Εἰδικό Σχολεῖο καί τό Σχολεῖο Κωφῶν καί Βαρυκόων.

Οἱ ἐκπαιδευτικοί ἕνωσαν τίς δυνάμεις τους, ἤ καλύτερα τίς ψυχές τους, γιά νά μιλήσουν μέ τήν γλῶσσα τῆς ἀγάπης στά παιδιά, στούς γονεῖς, στήν κοινωνία ὁλόκληρη, ἡ ὁποία πρέπει νά ἀγκαλιάζῃ ὅλα τά μέλη της, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τά ἴδια δικαιώματα στήν ζωή.

Ἡ ἐκδήλωση στά Μποζαΐτικα ἔγινε μέ πρωτοβουλία τῆς Ἐνορίας, τοῦ Αἰδ/του π. Νικολάου Κοτσίρη καί τῶν συνεργατῶν του, οἱ ὁποῖοι καθημερινῶς προσφέρουν τόν ἑαυτό τους, ἐπιτελοῦντες τό χρέος τους ἔναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων, καί τούς ὁποίους συγχαίρομε ἀπό καρδίας.

Τό πρωί τελέσαμε τήν Θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, καί ἐν συνεχείᾳ παρακολουθήσαμε τήν ὡραία ἑορταστική ἐκδήλωση στό προαύλιο τοῦ Ναοῦ.

Ὅλα αὐτά ξύπνησαν στήν καρδιά μας μνῆμες καί θύμισες ἀπό περασμένες ἐποχές καί μᾶς ἔδωσαν τό ἔναυσμα νά κάνωμε πολλές σκέψεις, τίς ὁποῖες καί ἐκφράσαμε στίς ὁμιλίες μας καί στούς χαιρετισμούς, τούς ὁποίους ἀπευθύναμε.

         Τό Σχολεῖο καί ἡ Ἐκκλησία. Ὁ ὡραιότερος πνευματικός συνδυασμός, ἡ συγκινητικώτερη πνευματική συμμαχία πού ἀνέδειξε τήν Ἑλλάδα μεγάλη, ἀφοῦ μέσα ἀπό τήν συνεργασία τῶν δύο αὐτῶν δυνάμεων ὑψώθηκε τό πανώριο οἰκοδόμημα, τό ὁποῖο  σεβάστηκαν οἱ αἰῶνες καί οἱ γενηές τῶν ἀνθρώπων.

          Ἡ Ἐκκλησία καί τό Σχολεῖο. Δάσκαλο ἀποκαλοῦσαν καί ἀποκαλοῦν σέ πολλές περιοχές τῆς πατρίδος μας τόν Ἱερέα. Δάσκαλο ἀποκαλοῦν καί τόν ἔχοντα τήν εὐθύνη τῆς διαπαιδαγωγήσεως τῶν παιδιῶν μέσα στό Σχολεῖο. Αὐτοί οἱ δύο θεσμοί πορεύτηκαν μαζί καί ἔκαναν θαύματα. Φαίνεται πώς ὁ Θεός, πού ἀγαπάει τόσο τήν πατρίδα μας, ἐφρόντισε νά στηρίζῃ τήν εὐτυχία της, τήν πρόοδό της σέ αὐτά τά τόσο γερά θεμέλια. Σημειολογικά δηλώθηκε ὁ σύνδεσμος αὐτός μέ τήν γειτνίαση καί κτηριακῶς τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί τῶν Δημοτικῶν Σχολείων στά περισσότερα μέρη τῆς Ἑλλάδος. Ἡ αὐλή κοινή∙ ἡ καμπάνα χτυποῦσε γιά τήν Εὐχαριστιακή σύναξη, ἀλλά καί γιά τήν σύναξη τῶν μαθητῶν στό Σχολεῖο. (Περασμένες ἐποχές, ὄμορφες, ἀξέχαστες, ἀνεπανάληπτες. Παρά τήν φτώχεια, ἡ Ἑλλάδα ἔζησε καί μεγαλούργησε, διότι οἱ Ἕλληνες εἶχαν κατανοήσει βαθειά ὅτι, «παιδεία μετάληψις ἁγιότητος ἐστί» (Ἱερός Χρυσόστομος, PG 63. 205). Τά «δασκαλούδια», οἱ μαθητές δηλαδή, γέμιζαν κάθε Κυριακή τήν Ἐκκλησία, ὑπό τήν καθοδήγηση τῶν δασκάλων τους). 

" Ὅσοι ἔφυγαν ἀπό κοντά μας τό τελευταῖο διάστημα..."

   Μετέστησαν γιά τήν αἰώνια πατρίδα πρόσωπα ἀγαπημένα σέ ὅλους μας. Συγχωριανοί μας οἱ ὁποῖοι ἤδη εὑρίσκονται στόν Οὐρανό καί ἀναπαύονται ἐν σκηναῖς Δικαίων.

   Ὅλοι οἱ Λουκαΐτες, ἀλλά καί ὅσοι ἄλλοι τούς γνώρισαν καί τούς ἀγάπησαν, τούς συνόδευσαν προσευχητικά στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καί ἀφοῦ τούς ἀποχαιρέτησαν μέ δάκρυα στά μάτια, τούς παρέδωσαν στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ.

   Ἤδη ἀναπαύονται τά σώματά τους στό κοιμητήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στοῦ Λουκᾶ, μαζί μέ ἐκαντοτάδες ἄλλους δικούς μας ἀνθρώπους, ἐνῶ οἱ ψυχές τους εὑρίσκονται στόν Οὐρανό.

   Στόν τάφο τους καίει πάντοτε κερί, καντήλι καί θυμίαμα, σύμβολα τῆς Ἀναστάσεως, τήν ὁποία εἴθε ὅλοι νά ἀπολαύσουμε.

1) Νικόλαος Kωνσταντίνου Κατσιάνης

      Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στίς 19 Φεβρουαρίου 2013 καί ἐκηδεύθη τήν ἑπομένη ἀπό τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Λουκᾶ. Ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο αὐτό σέ ἡλικία 83 ἐτῶν.

    Ἦτο υἱός τοῦ Kωνσταντίνου Κατσιάνη καί τῆς Γεωργίας τό γένος Τζαβάρα. Εἶχε νυμφευθῇ τήν Ζωίτσα, θυγατέρα τῶν ἀειμνήστων Γεωργίου καί Νικολέττας Καλαντζή (18.05.1958). Ἔζησε ὅλα τά χρόνια στοῦ Λουκᾶ μαζί μέ τήν συζυγό του, καί ἠσχολεῖτο μέ ἀγροτικές καί ποιμενικές ἐργασίες.

    Τήν ἀκολουθία τῆς κηδείας του ἐτέλεσαν οἱ Ἱερεῖς, Ἰωάννης Βῆλος, ἐφημέριος Λουκᾶ καί Χρῖστος Σκλήφας, ἐφημέριος Σημειάδων.

"ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΠΟ ΤΟ 1700 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ"

ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ

ΑΠΟ ΤΟ 1700 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

1700

Ἀπογραφή Grimani

          Ἀπό ἔρευνα στά Γενικά Ἀρχεῖα τοῦ Κράτους, τά παλαιότερα στοιχεῖα τά ὁποῖα ἔχομε γιά τόν πληθυσμό τοῦ Λουκᾶ εἶναι ἀπό τό 1700, ἀπό τό ἑνετικό χειρόγραφο τῆς Ἀπογραφῆς Grimani.

          «Ὁ κώδικας αὐτός περιέχει τά στοιχεῖα τῆς ἀπογραφῆς, πού πραγματοποίησαν οἱ Βενετοί σ’ ὁλόκληρη τήν Πελοπόννησο τό 1700. Ἀποτελεῖται ἀπό 43 φύλλα μέ διαφορετικές διαστάσεις∙ τά μικρότερα εἶναι 0,290 x 0,225 μ., ἐνῷ ὅσα ξεπερνοῦν αὐτές τίς διαστάσεις ἔχουν διπλωθῆ στό ἴδιο σχῆμα, ὥστε νά ἀποτελοῦν ὁμοιόμορφο τόμο. Κάθε φύλλο περιέχει στοιχεῖα γιά ἕνα territorio ἤ τά συγκεντρωτικά γιά μία provincia. Σ’ ἕνα φύλλο ὑπάρχει δεῖγμα τοῦ τυπικοῦ ἀπογραφικοῦ δελτίου γιά κάθε χωριό. Ὁ κώδικας εἶναι δεμένος μέ χαρτόνι. Στήν ἐξωτερική ὄψη τῆς στάχωσης διαβάζομε: Libro ristretti delle fam[i]g[li]e et anime effetive in cadaun territori[o] del Regno.»

          Ἐν προκειμένῳ, γιά τό χωριό Λουκᾶ ἀναγράφονται τά ἑξῆς στοιχεῖα.

Φαμίλιες: 22

Ἄνδρες                                   Γυναῖκες

                          Ἐτῶν                                       Ἐτῶν

                          1-16:     22                                 1-16:     7

                          16-30:   13                                16-30:   15        

                          30-40:   6                                   30-40:   6     

                          40-50:    4                                  40-50:   6

                          50-60:    5 

                          Γέροι:   8                                  Γριές:   7

ΣΥΝΟΛΟ:   99

[Πηγή: Βασ. Παναγιωτόπουλου, Πληθυσμός καί Οἰκισμοί τῆς Πελοποννήσου, 13^ος – 18^ος αἰώνας, Ἱστορικό Ἀρχεῖο Ἐμπορικῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος, Ἀθήνα 1987, σελ. 231 & 244]

ΜΝΗΜΗ ΑΛΩΣΕΩΣ

 ΜΝΗΜΗ ΑΛΩΣΕΩΣ
Εκδήλωση για την 560η Επέτειο από την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως
Ομιλία υπό του Σεβ. Μητροπολίτου μας 
κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Ύμνους και θρήνους της Αλώσεως αποδίδει Βυζαντινός Χορός
του Συλλόγου των Ιεροψαλτών Πατρών
υπό την διεύθυνση του κ. Δημητρίου Σακαλή

«ΑΓΙΑ-ΣΟΦΙΑ, Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ»

«ΑΓΙΑ-ΣΟΦΙΑ, Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ»

            Tοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου     

            Πατρῶν  κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

            Ἡ 29^η Μαΐου κάθε χρόνο, μᾶς μεταφέρει στίς φοβερές σκηνές τῆς καταστροφῆς, τῆς Ἁλώσεως τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, καί γόνυ καρδίας κλίνομε μπροστά στήν μνήμη ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν ἐπί τῶν ἐπάλξεων, μέ πρῶτο τόν μάρτυρα Αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο ὑπέρ τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως καί τοῦ Γένους ἡμῶν.

            Στήν ἱστορική αἴθουσα τῆς Διακιδείου Σχολῆς Λαοῦ Πατρῶν, κατά τήν διάρκεια σεμνῆς τελετῆς, τελέσαμε Tρισάγιο ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἀοιδίμων καί μακαριστῶν προμάχων τῆς Κωνσταντινουπόλεως, Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου καί τῶν σύν αὐτῷ, καί ἀναβαπτιστήκαμε γιά μιά ἀκόμη φορά στήν κολυμβήθρα μέ τά νάματα τῶν ζωπύρων τῆς Ὀρθοδόξου πατρίδος μας.

            Ὁ Ἱερός Κλῆρος, οἱ Ἄρχοντες καί ὁ πολυπληθής Λαός, μέ τήν παρουσία τους ἐτίμησαν τήν μνήμη τῶν ἡρώων καί μαρτύρων τῆς Ἁλώσεως καί ὁμολόγησαν τήν ἀνάγκη διατηρήσεως νωπῆς τῆς μνήμης τῶν ἡρωικῶν καί αἱματωμένων σελίδων τῆς φυλῆς μας.

            Ἐφέτος ἀναπτύξαμε τό θέμα: «Ἁγια-Σοφιά ἡ δόξα τῆς Ρωμηοσύνης».

            Ἀντί ἄλλου ἄρθρου, δημοσιεύομε ἕνα μέρος ἀπό τήν ὁμιλία μας αὐτή (θά τυπωθῇ καί θά δημοσιευθῇ ὁλόκληρη προσεχῶς), καί πρός τιμήν τῶν μαρτύρων προασπιστῶν τῆς Πόλεως, ἀλλά καί πρός ἡμετέραν διδαχήν. Εἴπαμε λοιπόν μεταξύ τῶν ἄλλων:

            «...Σέ καιρούς δύσκολους, στήν οὐσία καί ὄχι μόνο στήν θεωρία, σέ καιρούς πολύ δύσκολους γιά τήν χώρα μας, στούς ὁποίους φτάσαμε μετά ἀπό διάβρωση τοῦ πνευματικοῦ μας κάστρου πού γινόταν χρόνια τώρα, καλούμεθα, ἀτενίζοντας τήν Ἁγια-Σοφιά καί μελετῶντας τίς σελίδες δόξας καί πόνου, νά στηρίξωμε μέ τούς ὤμους μας, αὐτό τό μέγα οἰκοδόμημα, ὥστε νά στεγάσωμε μέ ἀσφάλεια τά παιδιά μας καί τά ἐγγόνια μας, τίς ἐπερχόμενες δηλαδή γενιές.

            Γιατί, ὅπως λέγει ὁ Παλαμᾶς,

«Χρωστᾶμε σ’ ὅσους πέρασαν, θαρθοῦν καί θά περάσουν.

Κριτές θά μᾶς δικάσουν, οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί».

            Χρωστᾶμε νά ξαναχτίσωμε τά ἐρείπια πού δημιούργησαν χρόνια τώρα, χωρίς κανείς νά τούς ἐμποδίζῃ, τά κάθε εἴδους «τρωκτικά», ἡμέτεροι καί ξένοι, δοσίλογοι, προδότες, μητραλοῖες καί πατραλοῖες, ἐπιλήσμονες τοῦ χρέους ἔναντι τῶν ἡρώων τοῦ παρελθόντος, καί προσκυνημένοι μιᾶς χρεωκοπημένης κουλτούρας, ἡ ὁποία ὡδήγησε τήν χώρα μέ μαθηματική ἀκρίβεια στόν μαρασμό καί στήν πνευματική, ἀλλά καί τήν ἄλλη πενία.

            Ὅμως, δυστυχῶς γι’ αὐτούς, λογάριασαν χωρίς τόν ξενοδόχο. Αὐτός ὁ τόπος καί τά παιδιά του εἶναι πολύ δύσκολο νά γονατίσουν. Πρός καιρόν μπορεῖ νά κάμπτωνται καί νά λυγίζουν, ὅμως ποτέ δέν ἔγιναν πτῶμα ἐξαίσιον στά μάτια τῶν θρασύδειλων σταυρωτῶν τους.

            Φαίνεται πώς οὔτε ἱστορία διάβασαν, οὔτε στούς Κήπους τῶν Ἡρώων καταδέχθηκαν νά περπατήσουν, οὔτε τῆς Ρωμηοσύνης τῆς σταυρωμένης τήν δόξα νά ἀτενίσουν, ὅπως αὐτή τήν δόξα τήν βιώνει τό Γένος μας, μέ ἐκφραστή της πρῶτο καί καλύτερο τόν πάνσεπτο οἶκο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τό ὁποῖο στήν ταπεινή, πλήν ὅμως φωτεινή, ὁλόφωτη γωνιά τοῦ Φαναρίου, στέκεται φρυκτωρός ἀκοίμητος ὄχι μόνον τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί τῆς τιμῆς καί τῆς ἀξίας γενικῶς τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τοῦ δημιουργημένου κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ.

            Λησμόνησαν, ὅμως, οἱ παραπάνω καί τούς στίχους τοῦ νεοέλληνα στιχουργοῦ:

«Τή Ρωμηοσύνη μήν τήν κλαῖς, ἐκεῖ πού πάει νά σκύψῃ,
μέ τό σουγιά στό κόκκαλο, μέ τό λουρί στό σβέρκο.
Νά τη, πετιέται ἀποξαρχῆς κι ἀντριεύει καί θεριεύει
καί καμακώνει τό θεριό μέ τό καμάκι τοῦ ἥλιου».