ΔΕΥΤΕ ΤΩΝ ΠΑΤΡΕΩΝ Η ΠΛΗΘΥΣ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑΝ ΤΙΜΗΣΩΜΕΝ

ΔΕΥΤΕ ΤΩΝ ΠΑΤΡΕΩΝ Η ΠΛΗΘΥΣ

ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑΝ ΤΙΜΗΣΩΜΕΝ

Tοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

                                                            Πατρῶν  κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ἡ Πάτρα κάθε χρόνο, τόν μῆνα Σεπτέμβριο, ἑορτάζει πενευφροσύνως τήν ἐπέτειο τῆς ἐπανακομιδῆς τῆς τιμίας καί χαριτοβρύτου Κάρας τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου.

Ὡς γνωστόν, ἡ Ἁγία Κάρα ἐπανεκομίσθη ἐκ τῆς Ἑσπερίας στήν Πάτρα, μετά ἀπό 500 καί πλέον ἔτη, στίς 26 Σεπτεμβρίου 1964. Πλήθη λαοῦ, μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἀοίδιμο Μητροπολίτη Πατρῶν Κωνσταντῖνο, τήν πολιτική τῆς χώρας ἡγεσία καί τούς τοπικούς ἄρχοντες, ὑπεδέχθησαν τήν ἱερά τοῦ Ἀποστόλου Κεφαλή στήν Πλατεία τῶν Τριῶν Συμμάχων.

Οἱ φωτογραφίες καί τά δημοσιεύματα τῆς ἐποχῆς παρουσιάζουν κατά τρόπο συγκλονιστικό καί ἐξαιρετικά συγκινητικό τό ἱστορικό καί μέγα γεγονός, τό ὁποῖο ἐχαροποίησε ἅπαν τό χριστεπώνυμο πλῆθος τῶν εὐσεβῶν Πατρινῶν, ἀλλά καί τούς φιλοχρίστους καί φιλαγίους Ἕλληνες ὅπου γῆς.

Ἀπό τότε ἡ τιμία τοῦ Ἀποστόλου μας Κάρα φυλάσσεται, ὡς ἀτίμητος θησαυρός, στόν περικαλλῆ καί μέγα Νέο Ναό τοῦ Πρωτοκλήτου τῆς πόλεώς μας, καί ἀποτελεῖ πόλο ἔλξεως πνευματικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀπ’ ὅλα τά μέρη τῆς γῆς. Ἄς εἶναι δοξασμένο τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας γιά τήν μεγάλη αὐτή δωρεά καί εὐλογία πού ἐπεφύλαξε στήν πόλη μας καί τήν κατέστησε φῶς τῆς οἰκουμένης, ὀφθαλμόν τῆς γῆς πνευματικόν, κόσμημα τῆς ὑπ’ οὐρανόν.

Μία φωτογραφία κάπου στό 1945...

Μία φωτογραφία κάπου στό 1945...

    

Τρεῖς καλές γειτόνισσες καί φιλενάδες πού τώρα ἀναπαύονται στόν οὐρανό. Ἀπό ἀριστερά πρός τά δεξιά:

   Θεοφάνη σύζυγος Κωνσταντίνου Τσαπραλῆ (Σαλαβράκου) Ἐκοιμήθη στίς 28 Νοεμβρίου 1968 σέ ἡλικία 75 ἐτῶν.

(Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἐτελέσαμε τόν γάμο τῆς δισέγγονής της Ἀγγελικῆς Σοροβίγκα)

   Αἰμιλία σύζυγος Νικολάου Γιαννακάκη (Κουσή).

Εἶναι ἡ γιαγιά (ἀπό τήν μητέρα του) τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου.  

Ἐκοιμήθη στίς 17 φεβρουαρίου 1966 σέ ἡλικία 84 ἐτῶν.

   Κωνσταντίνα σύζυγος Νικολάου Γκέλη (Κοντήλη). Ἐκοιμήθη στίς 17 Δεκεμβρίου 1971 σέ ἡλικία 78 ἐτῶν.

(Τά παιδιά καί τά ἐγγόνια τῆς ξενιτεύτηκαν στόν Καναδᾶ)

    Ἀγωνίστηκαν πολύ στήν ζωή τους, δούλεψαν σκληρά, μεγάλωσαν πολλά παιδιά καί τώρα ἀπολαμβάνουν ἀπό ψηλά τούς κόπους τους, τά παιδιά τους, τά ἐγγόνια καί δισέγγονά τους νά προοδεύουν στήν Ἑλλάδα καί στό ἐξωτερικό.

  Ἀπό τήν φωτογραφία φαίνεται πώς ἦταν τότε τό χωριό, ἀλλά καί ὁ χαρακτηριστικός παραδοσιακός τρόπος ἐνδυμασίας τῶν γυναικών. Κοσμήματα τῶν γυναικών ἡ σεμνότητα καί ἡ ταπείνωση.

  (Τήν φωτογραφία μᾶς τήν ἔδωσε ἡ Μαρία Σοροβίγκα- Ντούλα, ἐγγονή τῆς Θεοφάνης Τσαπραλῆ. Τήν εὐχαριστοῦμε πολύ).

Νά ζήσετε Χρῖστο καί Ἀγγελική!

          Μιά δική μας κοπέλα, μιά πανέμορφη Λουκαΐτισσα, ἀνέβηκε τά σκαλιά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ στόν κάμπο τῆς Μηλιᾶς καί ἑνώθηκε μέ τό Μυστήριο τοῦ Γάμου μέ τόν ἐκλεκτό νέο Χρῖστο Σκουρλῆ.

          Ἡ Ἀγγελική, θυγατέρα τοῦ Χαριλάου καί τῆς Χρύσας Σοροβίγκα, μᾶς ἔδωσε μεγάλη χαρά καί ὅλοι μας τήν συνοδεύσαμε στόν Γάμο της καί θά τήν συνοδεύωμε πάντοτε μέ τίς καλύτερες εὐχές μας καί μέ τήν ἀγάπη μας, γιά μιά εὐτυχισμένη ζωή μαζί μέ τόν σύζυγό της Χρῖστο.

          Ἡ νύφη ἑτοιμάστηκε παραδοσιακά στό πατρικό της σπίτι στοῦ Λουκᾶ καί ἀπό ἐκεῖ ξεκίνησε γιά τήν Ἐκκλησία μέ τούς γονεῖς, τά ἀδέλφια της, τούς συγγενεῖς της καί τούς πολλούς καλεσμένους.

          Τό Μυστήριο τοῦ Γάμου ἐτέλεσε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος μίλησε στούς νεονύμφους μέ πολύ συγκινητικά λόγια, ἀφοῦ ἡ Ἀγγελική γεννήθηκε στό διπλανό σπίτι ἀπό ἐκεῖνο τοῦ Σεβασμιωτάτου καί μέ τήν οἰκογένειά της συνδέεται μέ δεσμούς ἀγάπης, ὅπως καί μέ ὅλους τούς συγχωριανούς του.

          Ὁ Σεβασμιώτατος ἐξέφρασε ἐπίσης τήν ἰδιαίτερη ἱκανοποίησή του γιά τήν ἀπόφαση τῶν παιδιῶν νά τελέσουν τόν Γάμο τους στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ, γιά τήν ἀνέγερση τοῦ ὁποίου ὁ ἴδιος ὁ Σεβασμιώτατος πρωτοστάτησε, ὅταν ὑπηρετοῦσε ὡς Ἱεροκήρυξ στήν Τρίπολη.

          Εὐχόμεθα στά παιδιά μας, τόν Χρῖστο καί τήν Ἀγγελική, νά ζήσουν κατά πάντα εὐτυχισμένοι, νά ἀποκτήσουν μιά θαυμάσια οἰκογένεια καί νά ἐκπληρωθοῦν ὅλες οἱ κατά Θεόν ἐπιθυμίες τους.  

" Ἔφυγε γιά τόν οὐρανό μιά Λουκαΐτισσα τῆς Μελβούρνης: Τασούλα Κλειώρη-Κατζαβέλου "

Ἔφυγε γιά τόν οὐρανό μιά Λουκαΐτισσα τῆς Μελβούρνης:

Τασούλα Κλειώρη-Κατζαβέλου.

          Σάν πουλί  πέταξε γιά τήν οὐράνια πατρίδα πρίν λίγες ἡμέρες ἡ Ἀναστασία (Τασούλα) Κλειώρη ἀπό τοῦ Λουκᾶ, ἡ ὁποία μαζί μέ τά ἀδέλφια της ζοῦσε στήν Μελβούρνη τῆς Αὐστραλίας γιά πολλά χρόνια.

          Θυγατέρα τοῦ Δημητρίου Κλειώρη καί τῆς Ἀταλάντης Ρωμηοῦ (ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο αὐτό σέ ἡλικία 42 ἐτῶν, ἀφήνοντας τά παιδιά της μικρά), ξενιτεύτηκε στήν μακρυνή Αὐστραλία, ὅπου παντρεύτηκε τόν Βασίλειο Κατζάβελο ἀπό τό Μαίναλο (Ζαράκοβα) τῆς Τριπόλεως καί ἀπέκτησαν μιά ὡραία οἰκογένεια, δουλεύοντας σκληρά καί τίμια.

          Στά 73 της χρόνια, ἐνῷ ἐργαζόταν στό κτῆμα της ἔξω ἀπό τήν Μελβούρνη, ἄφησε τελείως ἀπρόσμενα τήν τελευταία της πνοή καί πέταξε γιά τήν αἰώνια πατρίδα.

          Ἡ Κηδεία της ἐτελέσθη στόν Ἱερό Ναό Ὑπαπαντῆς τοῦ Σωτῆρος στήν Μελβούρνη, τήν παρελθοῦσα Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013, στίς 11:00 τό πρωί, μέ τήν παρουσία πλήθους Ἑλλήνων, Λουκαϊτῶν, Τριπολιτῶν καί ἀπό ἄλλα μέρη τῆς Ἀρκαδίας καί τῆς Ἑλλάδος.

          Στήν Αὐστραλία ζοῦν καί τά ἀδέλφια τῆς Ἀναστασίας, ὁ Κώστας, ὁ Γιῶργος, ἡ Γεωργία καί ὁ Ἀπόστολος, μέ τίς οἰκογένειές τους.

          Δύο ἀπό τά ἀδέλφια της, ὁ Γιῶργος Κλειώρης καί ὁ Ἀπόστολος Κλειώρης μέ τήν σύζυγό του, κατά τίς ἡμέρες αὐτές εὑρίσκονταν στοῦ Λουκᾶ γιά τίς καλοκαιρινές διακοπές καί δυστυχῶς δέν κατάφεραν νά βροῦν ἀεροπορικά εἰσητήρια, γιά νά παραστοῦν στήν Κηδεία τῆς ἀδελφῆς τους.

          Ὅμως τό Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου, στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στοῦ Λουκᾶ, ἐτελέσθη Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομο, κατά σάρκα συγγενῆ τῆς μεταστάσης (υἱό τοῦ πρώτου της ἐξαδέλφου, Ἱερέως Εὐθυμίου Σκληφα), καθώς καί Ἱερό Μνημόσυνο ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς της, ὅπου μαζί μέ τά ἀδέλφια της συμμετεῖχαν ὅλοι οἱ συγγενεῖς της καί πολλοί ἀκόμη συγχωριανοί μας. Ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε μέ λόγια θερμά καί συγκινητικά γιά τήν μεταστάσα, ἡ ὁποία ἔφυγε πτωχή κοπέλα ἀπό τό χωριό γιά νά ἐργασθῇ καί νά ζήσῃ σέ μιά τόσο μακρυνή χώρα.  

23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1821: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ KΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΣ

23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1821:

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ  KΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΣ

                                                Tοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

                                                            Πατρῶν  κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

  Ἡ ὡς ἄνω Ἱερά Εἰκόνα φυλάσσεται στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως καί φέρει στό μέσον τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἔνθεν καί ἔνθεν αὐτῆς τούς Ἁγίους Νεομάρτυρας Δημήτριο καί Παῦλο  καί κάτωθεν τούς ὑπό τῶν Τούρκων φυλακισθέντες καί θανατωθέντες Ἀρχιερεῖς τῆς Πελοπoννήσου.  

(ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΚΡΙΤΩΝ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΠΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΦΡΙΚΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑ)

            Στίς 23 Σεπτεμβρίου τοῦ 1821, ἡ Τριπολιτσά ἔπεφτε στά χέρια τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι ὑπό τόν Ἀρχιστράτηγο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη εἰσῆλθαν θριαμβευτές καί νικητές καί ἐλευθέρωσαν τόν τόπο, τόν ποτισμένο μέ τό αἷμα καί τό δάκρυ Νεομαρτύρων εὐκλεῶν καί ἡρώων τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος. Ὁ θρυλικός Γέρος τοῦ Μωρηᾶ γονάτισε καί κλαίοντας φίλησε τό ἁγιασμένο χῶμα τῶν πατέρων του, καί διέταξε νά κόψουν τό κλαρί, πού κρεμάστηκαν οἱ πρόγονοί του.

            Τώρα δικαιώνονταν οἱ ἀγῶνες αἰώνων. Τώρα ἔπαιρνε ἐκδίκηση τό Γένος ὁλόκληρο. Τώρα γινόταν πανηγύρι στόν οὐρανό ἀπό τίς ψυχές ὅλων ἐκείνων, πού αἰῶνες ἐσφάδαζαν κάτω ἀπό τό σπαθί καί τό μαχαίρι τοῦ βάρβαρου κατακτητή.

            Εὐφραίνονταν οἱ Νεομάρτυρες Δημήτριος καί Παῦλος, τά λαμπρά παλληκάρια τῆς Πελοποννήσου, πού τήν κεφαλήν ἀπετμήθησαν ἐν μέσῃ Τριπολιτσᾷ ὑπέρ τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως καί τῆς ἐλευθερίας τῆς Πατρίδος. Συναγάλλονταν δέ, ὁ ἡρωικός Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Πέτρος ὁ Τριπολίτης, ὁ Ἱερομάρτυς Λάζαρος, οἱ Μάρτυρες τῶν Ὀρλωφικῶν, πού μαρτυρικά ἐτελειώθηκαν στήν «Παλουκόραχη» μέ πρῶτο τόν ἀνασκολοπισθέντα Δεσπότη, τόν Ἐθνομάρτυρα Ἄνθιμο Βάρβογλη.

Ὅμως ὁ Θοδωράκης πρέπει νά τρέξῃ. Τόν περιμένουν. Θά ζοῦν ἄραγε; Εἶναι στήν φοβερή φυλακή τοῦ Σεραγιοῦ τοῦ Πασᾶ. Ἀπό τόν Μάρτη εἶναι στά κάτεργα, ἀπό δέ τόν Ἀπρίλιο τούς ἔχουν δεμένους σέ ἕνα κούτσουρο μέ ἁλυσίδα «ὡς ὀκάδες ἑκατόν» (Ἰωσήφ Ἀνδρούσης). Γιά νά κινηθῇ ἕνας, ἔπρεπε ὅλοι νά γυρίζουν δεμένοι στό ἀπαίσιο ξύλο. Νηστικοί, μέσα στίς λάσπες καί τίς ἀκαθαρσίες. «Τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ, 17 Ἀπριλίου 1821, μετεφέρθησαν εἰς τό κάτω μέρος τοῦ Σεραγίου, εἰς δεινοτάτην καί φρικτοτάτην εἱρκτήν τῶν καταδίκων... Αὐτή δέ ἡ εἱρκτή περιωρισμένη εἰς ἕν δωμάτιον ἔκειτο ὑπό τό Σεράγιον ἐπί τοῦ ἐδάφους... καί ἐδέθησαν ὅλοι εἰς τό φοβερόν κούτσουρον, εἰς τάς ὀπάς τοῦ ὁποίου εἰσήρχοντο οἱ πόδες τῶν βασανιζομένων... Εἰσελθόντες δέ εἰς ταύτην τήν φυλακήν, συνέδεσαν διά μακρᾶς ἁλύσεως τούς Ἀρχιερεῖς καί Προύχοντας  τήν ἑσπέραν ἐκείνην... ὥστε οὐδέ τούς πόδας ἠδύναντο νά ἐκτείνωσιν, ἀλλά νυχθημερόν καθήμενοι διελέγοντο καί οὕτως διῆλθον ἐπί πέντε ὁλοκλήρους μῆνας, μή δυνάμενοι νά ἀνακλιθῶσι... Ἀέναος ἱδρώς ἔρρεε ποταμηδόν ἐκ τῶν σωμάτων αὐτῶν, ἐξ οὗ τά ἐνδύματα αὐτῶν ἐσάπησαν...» (Διάκονος Ἰωσήφ Ζαφειρόπουλος).  

Νά ζοῦν ἄραγε; Εἶναι οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Πελοποννήσου: Ὁ Τριπολιτσᾶς Δανιήλ, ὁ Μονεμβασίας Χρύσανθος, ὁ Ἀνδρούσης Ἰωσήφ, ὁ Δημητσάνης Φιλόθεος, ὁ Ναυπλίου Γρηγόριος, ὁ Χριστιανουπόλεως Γερμανός, ὁ Κορίνθου Κύριλλος καί ὁ Ὠλένης Φιλάρετος. Μαζί τους καί οἱ Πρόκριτοι: Ἀναστάσιος Μαυρομιχάλης, γιός τοῦ Πετρόμπεη, Ἰωάννης Τομαρᾶς, Ἀντωνάκης Καραπατᾶς, Ἰωάννης Βιλαέτης, Πανάγος Κυριακός, Ἀναγνώστης Κωστόπουλος, Ἀνδρέας Καλαμογδάρτης, Μῆτρος Ροδόπουλος, Σωτηράκης Νοταρᾶς, Ἰωάννης Περούκας, Γιαννούλης Καραμάνος, Ἀναγνώστης Κοπανίτζας, Μελέτης Μελετόπουλος, Νικόλαος Γεωργακόπουλος, Θεόδωρος Δεληγιάννης καί ὁ Παπαλέξης.  Τούς κάλεσαν οἱ Τοῦρκοι μέ μπαμπεσιά καί τούς ρίξανε στήν φυλακή, ὥστε νά μείνῃ ὁ ἀγῶνας ἀκέφαλος. Ξέρει ὁ Θοδωρής, ὅτι κάποιοι δέν ἄντεξαν καί ἔφυγαν γιά τόν οὐρανό καί περιμένουν ἀπό ’κεῖ νά δοῦν τήν ἄνοιξη, τόν ἥλιο καί τήν λευτεριά.

            Σπάει μέ ὁρμή τήν πόρτα καί μπαίνει στό φοβερό καί ἀνήλιο μπουντρούμι. Ἀκούει βογγητά. Προσπαθεῖ νά γνωρίσῃ τούς σκελετούς, πού ἀναπνέουν μέ δυσκολία. Καταλαβαίνει ἀπό τήν μορφή καί τήν γενειάδα. Ὁ Δεσπότης τῆς Τριπολιτσᾶς, ὁ Δανιήλ! Ζεῖ καί ἀναπνέει μέ δυσκολία, ἀλλά ζεῖ. Δόξα τῷ Θεῷ! Κάνει τόν σταυρό του κλαίοντας ὁ Σταυραετός τοῦ Μωρηᾶ. Σκύβει καί φιλεῖ τό ἁγιασμένο μέτωπο τοῦ Δεσπότη. «Στό ’ταξα Δεσπότη μου ὅτι θά ’ρθῶ καί θά σέ λευτερώσω. Νά τώρα κράτησα τόν λόγο μου...». Καί παρακεῖ, ἄλλος ἀνασαίνει βαρειά. Τρέχει ὁ Στρατηλάτης τοῦ Μωρηᾶ, προσπαθεῖ νά δῇ... Ναί τόν γνώρισε... εἶναι ὁ Ἰωσήφ, ὁ Δεσπότης τῆς Ἀνδρούσης τῆς Μεσσηνίας, Τριπολιτσιώτης καί αὐτός. «Ἰωσήφ, μή πεθάνῃς τώρα...», φωνάζει ὁ Γέρος, «πρέπει νά δῇς λεύτερη τήν Τριπολιτσά, τήν πατρίδα σου. Κάνε κουράγιο Ἰωσήφ, μή μοῦ πεθάνῃς τώρα...». Μέ μιᾶς κόβει τήν βαρειά ἁλυσίδα, παίρνει στόν ὦμο τούς Δεσποτάδες —κόκκαλα μόνο ἔχουν μείνει, μέ τήν σάρκα κολλημένη πάνω τους καί τίς πληγές βαθειές ἀπό τήν ἁλυσίδα— καί τούς βγάζει στό φῶς. Οἱ ἄλλοι λευτερώνουν, ὅσους ἀπό τούς Προκρίτους ζοῦσαν ἀκόμη.

     

14 Σεπτεμβρίου 1986

14 Σεπτεμβρίου 1986

   Τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, 14 Σεπτεμβρίου 1986, καθιερώθηκε τό καινούργιο τέμπλο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Λουκᾶ, τό ὁποῖο κατεσκευάστηκε σέ ἀντικατάσταση τοῦ παλαιοῦ τό ὁποῖο ἦτο ἁπλό καί ἀπέριττο καί ἐκάλυψε τίς ἀνάγκες τοῦ Ναοῦ ἀπό τό ἔτος 1896 πού κατασκευάστηκε.

( Ὁ Ναός ἐκτίσθη κατά τά ἔτη 1892-1898, ὅτε ἔγιναν τά ἐγκαίνια, στίς 17 Σεπτεμβρίου 1898, ἀπό τόν ἀοίδιμο Ἀρχιεπίσκοπο Μαντινείας καί Κυνουρίας Θεόκλητο Βίμπο).

   Τό νέο τέμπλο τό ὁποῖο εἶναι σκαλιστό σέ ξύλο φλαμουριᾶς, ἔγινε μέ δωρεά τοῦ Σταύρου Γιαννακάκη, τῆς συζύγου τοῦ Ματίνας καί τῶν τέκνων των Παναγιώτου, Ἀντωνίας καί Γεωργίου (ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη πρό ὀλίγων ἡμερῶν καί τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας του πρέστη στόν Ἱερό Ναό Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Pallos Hills στό Σικάγο, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος).

   Τό τέμπλο ἐφιλοτέχνησε ὁ ἐκλεκτός ξυλογλύπτης Κωνσταντῖνος Φάσουρας, ὁ ὁποῖος ἔχει φιλοτεχνήσει ὡραιότατα ἔργα τόσο στήν Ἑλλάδα (λ.χ. τέμπλο τοῦ νέου περικαλλοῦς Ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Μονῆς Μαλεβῆς, τό ὁποῖο ἔγινε ἀμέσως μετά ἀπό τό τέμπλο τοῦ Λουκᾶ), ὅσο καί στό ἐξωτερικό.

    Ἡ κατασκευή διήρκεσε ἕνα ἔτος 1985-1986.

   Τήν ἐπιμέλεια τοῦ ἔργου εἶχε ἀπό τήν ἁρχή μέχρι τό τέλος, ὁ Ἀρχιμανδρίτης τότε Χρυσόστομος Σκλήφας ( νῦν Μητροπολίτης Πατρῶν), ὁ ὁποῖος συχνά πυκνά ἀνέβαινε στήν Ἀθήνα, πολλές φορές μαζί μέ τό ἀείμνηστο Ἱερέα π. Γεώργιο Ρέκκα, ἐφημέριο της ἐνορίας Λουκᾶ, γιά νά παρακολουθῇ ἀπό κοντά τίς ἐργασίες.

   Τό τέμπλο κατεσκευάσθη μέ ἔγκριση καί εὐλογία ,βεβαίως, τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας Θεοκλήτου (1965-1995), τόν ὁποῖο ἐξεπροσώπησε στήν Θεία Λειτουργία στίς 14 Σεπτεμβρίου 1986, ὁ Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Σκλήφας, ὁ ὁποῖος μετέφερε τίς πατρικές εὐλογίες καί τίς εὐχές ὡς καί τίς εὐχαριστίες στόν κ. Σταῦρο Γιαννακάκη καί τήν οἰκογένειά του.

   Παράλληλα μέ τό τέμπλο, κατασκευάσθηκαν τά ἱερά ἀναλόγια, ὁ Ἀρχιερατικός θρόνος καί τό ἱερό κουβούκλιο τοῦ Ἐπιταφίου, ἀπό τόν ἴδιο τεχνίτη, μέ τήν ἴδια τεχνοτροπία καί ἀπό τό ἴδιο ὑλικό.

    Στό τέμπλο τοποθετήθηκαν οἱ παλιές Δεσποτικές εἰκόνες (Κυρίου, Παναγίας Παρηγορίας τῶν θλιβομένων, Τιμίου Προδρόμου, Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, Ἁγίας Σοφίας μετά τῶν τριῶν θυγατέρων της), ἀλλά ἔγιναν καινούργιες εἰκόνες γιά τό δωδεκάορτο, ὅπως καί γιά τήν ὡραία πύλη (Μέγας Ἀρχιερεύς, Εὐαγγελισμός κ.λ.π.) καί τά λεγόμενα λυπηρά ( Ἐσταυρωμένος στήν κορυφή τοῦ τέμπλου καί ἔνθα καί ἔνθεν ἡ Θεοτόκος καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης), ὅπως καί οἱ Ἀρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ στίς δύο πύλες τοῦ Ἱεροῦ , στό τέμπλο.

    Γιά τήν ἱστορία, δημοσιεύομε φωτογραφικό ὑλικό ἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη καί δεόμεθα τοῦ Κυρίου νά ἐνισχύῃ τούς συγχωριανούς μας Σταῦρο Γιαννακάκη πού σέ ἡλικία 15 ἐτῶν ἔφυγε ἀπό τοῦ Λουκᾶ γιά τό Σικάγο, ὅπου ἐδημιούργησε μέ τήν ἐκεῖ Λουκαΐτισσα συζυγό του Ματίνα ( ἡ ἠποία ἔφυγε ἀπό τοῦ Λουκᾶ σέ ἡλικία 16 ἐτῶν) μία εὐλογημένη οἰκογένεια καί προόδευσαν πολύ.

    Ἐπίσης ἄς εἶναι ἡ ἀναφορά αὐτή εἰς μνημόσυνον τοῦ ἀοιδίμου υἱοῦ των Γεωργίου, ἑνός εὐλογημένου παιδιοῦ, τό ὁποῖο πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες μετέστη στά οὐράνια του Κυρίου σκηνώματα, ὅπου ἀναπαύεται μετά τῶν δικαίων τῶν ἀπ’ αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων. 

Μετά τήν Θεία Λειτουργία 14 Σεπτεμβρίου 1986. Διακρίνονται εἰς τό μέσον ὁ Σταῦρος Γιαννακάκης, δεξιά του ὁ Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Σκλήφας, ἀριστερά του ὁ μακαριστός Ἱερεύς Γεώργιος Ρέκκας. Πίσω διακρίνονται ὁ μακαριστός Γεώργιος Γιαννακάκης καί δίπλα του ὁ Παναγιώτης Γιαννακάκης, υἱός τοῦ Σταύρου. Δεξιά του Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου, εἰκονίζεται ὁ Σπύρος Γιαννακάκης καί ὁ ἀδελφός του Χριστόδουλος Γιαννακάκης. Ἀριστερά του Ἱερέως Γεωργίου, ὁ μακαριστός ἐξάδελφός του Γεώργιος Ρέκκας, ἡ σύζυγος τοῦ Γεωργίου Γιαννακάκη καί στό ἄκρον ὁ μακαριστός ἀπόστρατος ἀξιωματικός Γεώργιος Ρωμηός.

Στό μέσο ὁ Σταῦρος Γιαννακάκης, πίσω ὁ μακαριστός Γεώργιος Γιαννακάκης ἐξάδελφός του, καί ὁ Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Σκλήφας (νῦν Μητροπολίτης Πατρῶν) καί ὁ μακαριστός Ἱερεύς Γεώργιος Ρέκκας.

 

Ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ μετά τήν Θεία Λειτουργία

Ὁ π. Γεώργιος Ρέκκας κατά τήν προσφώνησή του 

τήν ὥρα τοῦ γεύματος

" Κάποτε στό Δημοτικό Σχολεῖο Λουκᾶ"

   Τώρα πού ἀνοίγουν τά Σχολεῖα γιά μια ἀκόμα σχολική χρονιά, γυρίζουμε καί πάλι νοσταλγικά, στό κλειστό πιά Δημοτικό Σχολεῖο τοῦ χωριοῦ μας καί ξυπνοῦν μέσα μας μνῆμες καί θύμησες παληές.

   Κάποτε ἑκατοντάδες παιδιῶν ἔπαιζαν στό προαύλιό του καί Δάσκαλοι καί Δασκάλες πολλοί, δίδασκαν στίς αἴθουσές του.

   Τώρα στά χωριά μας τά πράγματα ἄλλαξαν. Τά Σχολειά μας ἔκλεισαν. Τό κουδούνι δέν χτυπάει γιά νά κάνουν οἱ μαθητές διάλειμμα ἤ νά ξαναμποῦν  στήν τάξη.

   Δέν γίνονται πιά σχολικές γιορτές. Δέν τρέχουν τά παιδιά μετά τό μάθημα στούς δρόμους τοῦ χωριοῦ.

    Ὅμως ἐμεῖς γυρίζουμε καί πάλι ἐκεῖ μέ εὐγνωμοσύνη καί συγκίνηση πολλή. Θυμόμαστε τήν πρώτη ἡμέρα τῆς σχολικῆς χρονιᾶς. Τόν Παπά νά μᾶς κάνῃ Ἁγιασμό. Τούς Δασκάλους νά μᾶς δίνουν βιβλία. Τούς γονεῖς μας νά μᾶς περιμένουν στό σπίτι καί τόσα ἄλλα...

    Γι’αὐτό μέ αὐτή τήν εὐκαιρία δημοσιεύομε κάποιες παληές φωτογραφίες ἀπό τά ἔτη 1950-1951, ὅπου πλῆθος μαθητῶν φοιτοῦσε στό Δημοτικό Σχολεῖο Λουκᾶ, καί οἱ ὁποῖοι σήμερα ζοῦν εἴτε στήν Ἑλλάδα, εἴτε στό ἐξωτερικό ἔχοντας κρατήσει στήν καρδιά τους ὡς θησαυρό πολύτιμο ὅ,τι μάθανε στό Σχολειό τοῦ χωριοῦ μας.

   Τό ἴδιο συμβαίνει μέ ὅλους μας.

    Ποιός ξέρει! Ἴσως κάποια στιγμή τά πράγματα ἀλλάξουν γιά τήν Πατρίδα μας. Καί τά Σχολειά μας ἴσως ξαναγεμίσουν παιδιά.

    Ἐμεῖς κάθε πρώτη ἡμέρα τῆς σχολικῆς χρονιᾶς θά ζοῦμε μέ τόν νοῦ καί τήν ψυχή μας ὅ,τι σημάδεψε τή ζωή μας στήν αὐλή τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου τοῦ χωριοῦ μας.

     Κάποιοι στίς φωτογραφίες αὐτές θά ἀναγνωρίσουν τόν ἑαυτό τους ἤ ἀγαπημένα τούς πρόσωπα.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΥΚΑΪΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟΥ

    Εὑρισκόμενος στό Σικάγο, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, γιά νά τελέσῃ τήν Ἐξόδιο Ἀκολουθία τού μακαριστοῦ Γεωργίου Γιαννακάκη, συναντήθηκε μέ πολλούς Λουκαΐτες πού μένουν καί ἐργάζονται ἐκεῖ καί συνομίλησε μαζί τους, μάλιστα δέ μέ κάποιους μετά ἀπό πολλά χρόνια καί μέ ἄλλους πού δέν εἶχε συναντήσει ποτέ, τόσο ἀπό τούς παλαιούς μετανάστες, ὅσο καί ἀπό τά παιδιά τῆς νεώτερης γενηᾶς.

    Ἡ συνάντηση ἦταν συναισθηματικά φορτισμένη καί ἀπό τίς δύο πλευρές. Ἐκεῖ βρίσκεται μιά δεύτερη μεγάλη Ἑλλάδα, ἕνα δεύτερο μεγάλο Λουκᾶ. Θυμήθηκαν ὅλοι γεγονότα, ἡμέρες ὡραῖες καί ἀνεπανάληπτες, στιγμές πού ἔζησαν στό χωριό, δυσκολίες, χαρές καί πόνους καί τόσα ἄλλα.

    Ὁ Σεβασμιώτατος τούς ἀγκάλιασε ὅλους μέ συγκίνηση μεγάλη καί ἀγάπη πολλή. Τούς μίλησε μέ λόγια βγαλμένα ἀπό τήν καρδιά του. Μίλησε κυρίως στά παιδιά πού ἔχουν γεννηθῆ ἐκεῖ, στήν δεύτερη, τρίτη, ἀκόμη καί τέταρτη γενηά. Τούς συνεχάρη γιά τήν προκοπή τους, γιά τήν διατήρηση τῆς Ἑλληνορθόδοξης παράδοσης καί γλώσσας καί τούς διεβεβαίωσε ὅτι ἡ ἀγάπη του καί ἡ προσευχή του τούς συνοδεύει πάντοτε. Ὅλοι ἔκαναν τήν εὐχή νά συναντηθοῦν στό χωριό μας.

    Παράλληλα, ὁ Σεβασμιώτατος συνάντησε πληθύν Ἑλλήνων ἀπό διάφορα μέρη τῆς Ἀρκαδίας καί γενικώτερα τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι συγκεντρώθηκαν στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, προκειμένου νά ἀποχαιρετήσουν τόν μακαριστό Γιῶργο.

    Παρά τό βαρύ κλῖμα πού ἐπικρατοῦσε, ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε μέ ὅλους, ἀφοῦ ὅλοι τους ἔσπευσαν νά τόν χαιρετήσουν μέ σεβασμό, μέ δάκρυα στά μάτια, μέ ἀγάπη πολλή. Τούς συνεχάρη γιά τήν προκοπή τους, γιά τήν ἀγάπη τους στήν πατρίδα μας, γιά τήν διατήρηση τῆς Ὀρθόδοξης πίστεώς μας, καί τούς παρεκάλεσε νά ἔχουν μεταξύ τους ἀγάπη, συνοχή καί νά μή λησμονοῦν τήν γῆ τῶν πατέρων τους.

    Ἐπίσης, τούς παρεκάλεσε ὄχι ἁπλῶς νά μιλᾶνε στά παιδιά τους γιά τήν Ἑλλάδα, ἀλλά ὁσάκις δίδεται ἡ εὐκαιρία νά τά ὁδηγοῦν στήν γῆ τήν εὐλογημένη ἀπ’ ὅπου ξεκίνησαν οἱ γονεῖς καί παπποῦδες τους, ὥστε νά γνωρίζουν τίς ρίζες τους καί νά παίρνουν δύναμη καί εὐλογία ἀπό τήν ὄμορφη πατρίδα μας.   

"ΣΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΛΟΥΚΑΪΤΩΝ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟΥ"

    Στό κοιμητήριο τῶν Ὀρθοδόξων καί στήν γειτονιά τῶν κεκοιμημένων Λουκαϊτῶν στό Σικάγο βρέθηκε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, μετά τήν ταφή τοῦ ἀειμνήστου Γεωργίου Γιαννακάκη.

    Τό κοιμητήριο εὑρίσκεται πίσω ἀπό τόν Ἱερό Ναό τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί ἐκεῖ ἀναπαύονται πολλοί ἀδελφοί μας, οἱ ὁποῖοι ἔφυγαν ἀπό τόν τόπο μας καί ἔζησαν στήν ξενητειά, ὅπου, παρά τίς ὅποιες δυσκολίες πέρασαν στά πρῶτα κυρίως χρόνια, κατόρθωσαν νά προοδεύσουν, μέ πίστη στόν Θεό, ἀγάπη στήν Ἑλλάδα καί βεβαίως μετά ἀπό σκληρή ἐργασία. Τώρα ἀναπαύονται ἐκεῖ στήν ξένη γῆ καί ἀναμένουν τήν κοινή Ἀνάσταση.

    Ὁ Σεβασμιώτατος ἐτέλεσε τρισάγια στούς τάφους τῶν ἀοιδίμων Λουκαϊτῶν καί εὐχήθηκε ὑπέρ μακαρίας μνήμης καί αἰωνίου ἀναπαύσεώς τους.

Τάφος Νικολάου καί Ἀντωνίας Κονονέλου

 

Τάφος Δημητρίου καί Μαρίας Ρεκούνα

Τάφος Παναγιώτη Ρεκούνα

Τάφος Θεοδοσίου Χαραλάμπους καί Γλυκερίας Τζαβάρα- συζύγου Θεοδοσίου Χαραλάμπους