ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΧΘΕΝΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

30.04.2013.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΧΘΕΝΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ.

    Σέ προσευχή θερμή ἐκάλεσε ἀπό τήν Κυριακή τῶν Βαΐων καί κάθε ἡμέρα κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα τούς Ἱερεῖς, τούς Μοναχούς καί τίς Μοναχές της Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ἀλλά καί ὅλο τόν εὐσεβῆ Λαό, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, προκειμένου νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τούς ἀπαγωγεῖς τους, ὁ Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας Μητροπολίτης Χαλεπίου Παῦλος, αὐτάδελφος τοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου, καί ὁ Συροϊακωβίτης Ἐπίσκοπος, τῶν ὁποίων ἡ τύχη ἀγνοεῖται ἀπό πολλῶν ἡμερῶν.

   Τό γεγονός αὐτό καί ἡ περιπέτεια τῶν ἀπαχθέντων κληρικῶν, ἔχει συγκλονίσει τήν παγκόσμια γνώμη.

   Εὐχόμεθα ὁ Θεός νά δώσῃ φώτιση στούς ἀπαγωγεῖς ὥστε τόσον ὁ Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς, ὅσο καί ὁ Συροϊακωβίτης Ἐπίσκοπος νά ἐπιστρέψουν στίς ἑστίες τους.

Μεγάλη Τετάρτη στοῦ Λουκᾶ.

Μεγάλη Τετάρτη στοῦ Λουκᾶ.

   Ἡ Ἐκκλησία μας τήν Μεγάλη Τετάρτη, μνείαν ποιεῖται τῆς ἀλειψάσης τόν Κύριον μύρῳ, πόρνης γυναικός, ἡ ὁποία μέ τά μαλλιά τῆς κεφαλῆς της ἐσκούπισε τά πόδια τοῦ Κυρίου, τά ὁποῖα ἔβρεξε μέ δάκρυα καί μῦρα, μετανοοῦσα γιά τά παραπτώματά της.

   Τό περιστατικό αὐτό πού  συγκλονίζει κάθε ἀνθρώπινη ψυχή περιέγραψε μέ τρόπο ἐξόχως συγκινητικό καί μοναδικό, ἡ ποιήτρια, Μοναχή Κασσιανή, τόν Θ’ μ. Χ. αἰῶνα.

   Τό τροπάριο τῆς Κασσιανῆς ψάλλεται τήν Μεγάλη Τρίτη τό βράδυ, διότι τότε τελεῖται ὁ Ὄρθρος τῆς Μεγάλης Τετάρτης.

   ● Κάποια χρόνια πρίν Μεγάλη Τετάρτη στοῦ Λουκᾶ, μέ τόν παπα- Γιώργη.

  Τό πρωί τῆς Μεγάλης Τετάρτης σέ ὅλους τους Ναούς τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων.

   Ἐνθυμούμεθα μέ πολλή συγκίνηση τόν μακαριστό π. Γεώργιο Ρέκκα νά τελῇ τήν Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου φορώντας τήν μώβ ἀπέριττη στολή του, ραμμένη ἀπό τά εὐλαβικά χέρια τῆς μακαριστῆς εὐσεβοῦς κόρης Ἀσημούλας Αὐγέρη.( Ἄς τήν ἀναπαύῃ ὁ Θεός).

   Ὁ Ναός ἦταν γεμᾶτος ἀπό  κόσμο καί κυρίως ἀπό μικρά παιδιά, τά ὁποῖα κατά μία εὐλογημένη συνήθεια τά κοινωνοῦσαν οἱ μητέρες τους, τήν Μεγάλη Τετάρτη καί βεβαίως καί τό Πάσχα.

   ● Τό ἀπόγευμα τῆς Μεγάλης Τετάρτης στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἐτελεῖτο τό μυστήριο τοῦ ἱεροῦ Εὐχελαίου.

    Στό μέσο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ πάνω σέ εὐτρεπισμένο τραπέζι στρωμμένο μέ λευκό τραπεζομάντηλο ὑπῆρχε ἕνα μεγάλο πανέρι ἐπίσης στρωμένο μέ λευκό κάλυμμα μέσα στό ὁποῖο ἂδειαζαν τό ἀλεύρι, τό ὁποῖο ἔφερναν ἀπό κάθε σπίτι γιά νά εὐλογηθῇ κατά τήν ὥρα τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου καί νά ζυμωθοῦν τά πρόσφορα.

   Στό γεμᾶτο μέ ἀλεύρι πανέρι βρισκόταν ἀναμμένο καντήλι, ἀπό τό ἁγιασμένο  λάδι τοῦ ὁποίου ὁ Ἱερεύς ἔχριε τούς πιστούς οἱ ὁποῖοι ἐγέμιζαν τόν Ναό. Ἐπίσης μέσα στό ἀλεύρι ἐστερεώνοντο ἑπτά κεριά, εἰς τύπον τῶν ἑπτά Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καί εἰς τύπον τῶν ἑπτά ἀποστολικῶν καί ἑπτά εὐαγγελικῶν περικοπῶν, πού ἀναγινώσκονται κατά τήν διάρκεια τοῦ Ἱεροῦ Εὐχελαίου.

   Μετά τό Εὐχέλαιο, ἡ Παπαδιά ( τί εὐλογημένη ψυχή, ἡ μακαριστή, Πρεσβυτέρα Δήμητρα, ἄς τήν ἀναπαύῃ ὁ Κύριος ἐν σκηναῖς Ἁγίων)  ἔπαιρνε τό ἀλεύρι καί ἄρχιζε ἀμέσως στό σπίτι της τήν διαδικασία τῆς κατασκευῆς τῶν προσφόρων τά ὁποῖα ἔπρεπε νά ἑτοιμαστοῦν ὁπωσδήποτε κατά τήν διάρκεια τῆς νύχτας ( νά ζυμωθοῦν καί νά ψηθοῦν) ὥστε τήν Μεγάλη Πέμπτη τό πρωί, μέ αὐτά νά τελέσῃ ὁ Ἱερεύς τήν Θεία Λειτουργία. Τά πρόσφορα αὐτά ὀνομάζονταν καί ὀνομάζονται «μονομεριάτικα», ἐπειδή γίνονται τήν ἴδια μέρα πού προσφέρεται τό ἀλεύρι καί ἀμέσως χρησιμοποιοῦνται γιά τήν Θεία Λειτουργία.

" ΠΑΤΡΑ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ 1821, ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ-ΓΙΩΡΓΗ "

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

                                                                   κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

            Θά μεταφερθοῦμε σήμερα νοερῶς στό 1821, καί συγκεκριμένα στήν Κυριακή τῶν Βαΐων, ὅταν οἱ εὐσεβεῖς Πατρινοί, συγκεντρωμένοι στούς Ἱερούς Ναούς, φέροντες στά χέρια τά βαΐα καί τούς κλάδους τῶν δένδρων, δοξολογοῦσαν τόν Κύριο καί παρακαλοῦσαν θερμά γιά τήν ἀγαθή ἔκβαση τοῦ ἀγῶνα καί τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδος.

            Εἶχαν προηγηθῆ τά γεγονότα στό ἱστορικό Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Λαύρας στά Καλάβρυτα, ὅπου ὁ Ἱεράρχης Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός ὕψωσε τό Λάβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως καί ἐκήρυξε τόν ἱερό ὑπέρ τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος ἀγῶνα. Ἀλλά καί στήν Πάτρα, στήν Πλατεία Ἁγίου Γεωργίου, ὅπου ὁ ἴδιος Ἀρχιερεύς ὕψωσε τήν σημαία καί ὥρκισε τά παλληκάρια, δίνοντας τό ἔναυσμα τῶν ἡρωικῶν ἀγώνων γιά τήν ἐλευθερία τοῦ Γένους.

            Πλησιάζει τό Πάσχα. Ἆρα γε τό δοῦλο Γένος θά ἀξιωθῇ νά ζήσῃ τήν διπλῆ Ἀνάσταση; Οἱ Ἕλληνες τό πιστεύουν ἀκράδαντα. Ὁ Γέρος τοῦ Μωρηᾶ στεντορείᾳ τῇ φωνῇ τό διακήρυξε: «Ὁ Θεός ἔβαλε τήν ὑπογραφή του γιά τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος καί δέν τήν παίρνει πίσω...».

            Ἡ Παναγία, ὡς Ὑπέρμαχος τοῦ Γένους Στρατηγός, παραμυθεῖ τόν Λαό καί μεταφέρει τά δακρυσμένα αἰτήματά του, τίς γονυκλισίες καί τίς θερμές προσευχές στόν θρόνο τοῦ Κυρίου, δεομένη γιά τήν λύτρωση τοῦ Ὀρθοδόξου Γένους τῶν Ρωμηῶν.

            Ἀλλά καί ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, κρατῶντας τόν χιαστό σταυρό τοῦ μαρτυρίου του, δέεται πρόν τόν Οὐράνιο Δεσπότη ὑπέρ τῶν κατατρεγμένων, αἰῶνες τώρα, Ἑλλήνων.

            Αὐτή τήν ἡμέρα, Κυριακή τῶν Βαΐων, μέσα στόν Ναό τῆς Ἁγια-Ἀλεξιώτισσας (τῆς Παναγίας τῆς Ἀλεξιωτίσσης) τῶν Πατρῶν, μπροστά στό Φρικτό Θυσιαστήριο προσφέρει τήν ἀναίμακτή Θυσία ὁ ταπεινός καί σεβάσμιος Ἱερεύς Γεώργιος. Μετάρσιος μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς, μεταφέρει τά αἰτήματα τῶν Πατρινῶν καί ὅλου τοῦ δύστυχου Γένους πρός τόν Θεό, καί δέεται γιά τήν λευτεριά καί τήν ἀνάσταση.

            Ἐκείνη τήν ὥρα τῆς μυσταγωγίας καί τῆς προσευχῆς, φτάνει ἡ φοβερή εἴδηση ὅτι Τοῦρκοι καταφθάνουν στόν Ναό γιά σφάξουν καί νά δῃώσουν. Στό ἄκουσμα τοῦ φοβεροῦ μαντάτου ὁ λαός κραυγάζει τό «Κύριε Ἐλέησον», καί τά μάτια καρφώνονται στήν θαυματουργή εἰκόνα τῆς Κυρᾶς τῆς Ἀλεξιώτισσας, ἱκετεύοντας γιά σωτηρία.

            Ὁ Παπα-Γιώργης, ἀγέρωχος, συνεχίζει τό Φρικτό Μυστήριο. «Λάβετε φάγετε, τοῦτο μου ἐστί τό Σῶμα... Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτο ἐστί τό Αἷμα μου... Τά σά ἐκ τῶν σῶν Σοί προσφέρομεν Κύριε, κατά πάντα καί διά πάντα...».

            Ἀρνεῖται νά διακόψῃ τήν μυσταγωγία. Ἡ ὥρα συγκλονιστική. «Φύγε Παπα-Γιώργη γιά νά σωθῇς...», ἀκούονται φωνές ἀπό τό πλῆθος. Ὅμως τό χρέος τοῦ Ἱερέως εἶναι ἄλλο. Προσφέρεται (ὁ κάθε Ἱερεύς) ὡς ἑκούσιο σφάγιο στόν βωμό τῆς θυσίας γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου. Ἀκόμη δέ περισσότερο, ὅταν στίς φλέβες του ρέει αἷμα Ἑλληνικό, αἷμα ἡρώων καί μαρτύρων πού μέ τίς θυσίες τους πότισαν τά βουνά καί τούς κάμπους τῆς πατρίδος μας γιά νά ἀνθίσῃ τῆς ἐλευθερίας τό δένδρο.

            Γνωρίζει ὁ Παπα-Γιώργης ἀπό θυσίες Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, καί ἁπλῶν Ἱερέων καί Μοναχῶν. Ὁ Δεσπότης του, ὁ Γερμανός, εἶναι παλληκάρι. Τόν ἔχει ἐμπνεύσει, ὅπως καί ὅλους τούς παπάδες καί καλογήρους τῆς ἐπαρχίας του· τοῦ ἔχει μεταδώσει τήν φλόγα γιά τήν ἐλευθερία. Ὁ Γερμανός εἶναι ὁ πυρπολητής τῶν ψυχῶν, εἶναι ὁ δυναμικός καί θαρραλέος ἐθνεγέρτης Ἱεράρχης. Ἦλθε ἡ ὥρα ὁ Παπα-Γιώργης νά σφραγίσῃ μέ τήν δική του θυσία τούς ἀγῶνες γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία.  

Οἱ Τοῦρκοι, ἄγριο καί ἀσυγκράτητο πλῆθος, εἰσβάλλουν στόν Ἱερό Ναό τῆς Παναγίας. Προχωροῦν οἱ ἀσεβέστατοι καί μιαροί στό Ἱερό καί ἁρπάζουν τόν Λειτουργό τοῦ Ὑψίστου. Τό σπαθί τοῦ Ἀγαρηνοῦ ὑψώνεται ἀπειλητικά, ἐνῷ ὁ Παπα-Γιώργης, ἥρεμος καί μέ ἀγαλλίαση ψυχῆς, ἀναμένει τήν στιγμή πού τό αἷμα του θά ἑνωθῇ μέ τό αἷμα μυριάδων μαρτύρων, γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί τῆς Πατρίδος τήν τιμή καί τήν ἐλευθερία.

Τώρα πλέον εἶναι στόν Οὐρανό. Τό αἷμα του ρέει μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα, καί ἑνωμένο μέ ποταμούς αἱμάτων ἄλλων ἱερῶν σφαγίων, ἀρδεύει τά ἁγιασμένα χώματα τῆς πονεμένης χώρας.

«Οἱ τόν ἀμνόν τοῦ Θεοῦ κηρύξαντες καί σφαγιασθέντες ὥσπερ ἄρνες, καί πρός ζωήν τήν ἀγήρω, ἅγιοι, καί ἀΐδιον μετατεθέντες,τοῦτον ἐκτενῶς, μάρτυρες, αἰτήσασθε ὀφλημάτων λύσιν ἡμῖν δωρήσασθαι».

·      Ὅμως τό μαρτύριο τοῦ Παπα-Γιώργη δέν σταματάει ἐδῶ. Οἱ Ἀγαρηνοί αἰχμαλώτισαν τά τρία του παιδιά, τά  ὁποῖα μετεφέρθησαν σέ τόπους μακρινούς στήν Ἀσία. Πίσω ἔμεινε ἡ παπαδιά. Μιά γυναῖκα ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται δυναμική, ἡ ὁποία, ἀφοῦ ἐνταφίασε τόν Παπα-Γιώργη, ἀνέλαβε τό ἐπώδυνο χρέος νά ψάξῃ γιά τά σκλαβωμένα παιδιά της.

Ἔκανε στόν σταυρό της μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς τῆς Ἀλεξιώτισσας, μάζεψε ὅσους «παράδες» μπόρεσε καί ἔφυγε γιά νά βρῇ καί νά λυτρώσῃ τά παιδιά της. Πέρασε χῶρες καί χωριά, γύρισε τόπους μακρινούς καί κατάφερε νά βρῇ καί νά δώσῃ τά λύτρα στούς ἀπίστους γιά τόν ἕνα της γυιό. Τά ἄλλα δύο παιδιά της δέν βρέθηκαν ποτέ.

Θαυμάζει κανείς τό μεγαλεῖο καί τόν χαρακτῆρα τῆς παπαδιᾶς, πού μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς της «πῆρε» τά βουνά καί τούς κάμπους γιά νά βρῇ τά παιδιά της. Ἡ θυσία ἔμεινε παροιμιώδης. Τό παράδειγμά της ἐνέπνευσε τίς γυναῖκες τῆς Πάτρας γιά τούς ἀγῶνες γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς πόλεως.

Ὁ διασωθείς γυιός τοῦ παπα-Γιώργη τῆς Ἀλεξιώτισσας, Κωνσταντῖνος, ἀπευθύνει αἴτηση στίς 4 Ἰουνίου 1865 πρός τήν ἑπί τῶν ἀγώνων Ἐπιτροπή, ὅπως τοῦ ἀποδώσῃ ὅ,τι νόμιμον καί δίκαιον. Τό κείμενο ἔχει ὡς ἑξῆς:

Ἐν Πάτραις τῇ 4ῃ Ἰουνίου 1865

ΠΡΟΣ

Τήν ἐπί τῶν ἀγώνων Σεβαστήν Ἐπιτροπήν, διά τοῦ Κυρίου Νομάρχου Ἀχαϊοήλιδος.

            Ὁ εὐσεβάστως ὑποσημειούμενος Κωνσταντῖνος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, ἀναφέρω ταπεινῶς ὅτι, κατά τό ἔτος 1821, καθ' ἥν ἐποχήν οἱ Ἕλληνες ἔλαβον τά ὅπλα κατά τῶν Ὀθωμανῶν, ὁ πατήρ τοῦ ὑποφαινομένου ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ ἐφονεύθη παρά τῶν Ἀγαρηνῶν, ἐνῷ ἐτέλει τήν Θείαν Μυσταγωγίαν, ἐν τῷ ἐνταῦθα Ἱερῷ Ναῷ τῆς Ἀλεξιωτίσσης, ὅτι ὁ ὑποφαινόμενος καί ἕτεροι δύο (2) ἀδελφοί μου αἰχμαλωτίσθησαν παρά τῶν Ἀγαρηνῶν καί ὅτι τρέξασα ἡ μήτηρ ἡμῶν εἰς διάφορα τοῦ Ὀθωμανικοῦ Κράτους μέρη, μόλις ἠδυνήθη νά σώσῃ καί νά λάβῃ τόν ὑποφαινόμενον, μή δυνηθεῖσα οὐδόλως ν' ἀνεύρῃ τούς ἑτέρους δύο ἀδελφούς μου καί εἰσέτι μένουσι ἐν αἰχμαλωσίᾳ ἀγνοουμένου τοῦ τόπου τῆς διαμονῆς των, ὡς προκύπτει ἐκ τοῦ συνημμένου πιστοποιητικοῦ πολιτῶν μαρτυρούντων τ' ἀνωτέρω.

Τά δυστυχήματα ταῦτα εἶναι ἄξια λόγου ὅπως ληφθῇ καί ὁ ὑποφαινόμενος ἐν καιρῷ ὑπ' ὄψιν καί λάβω τήν δέουσαν καί ἀπαιτουμένην ἀμοιβήν.

Διά ταῦτα παρακαλῶ θερμῶς τήν Σεβαστήν Ἐπιτροπήν, ὅπως εὐαρεστουμένη λάβῃ ὑπ' ὄψιν της ἐν καιρῷ καί τόν ὑποφαινόμενον, ἀποδίδουσα ὅ,τι νόμιμον καί δίκαιον.

Ὁ Κύριος Νομάρχης Ἀχαϊοήλιδος παρακαλεῖται νά διαβιβάσῃ τήν παροῦσαν ὅπου δεῖ.

" Κυριακή τῶν Βαΐων στοῦ Λουκᾶ "

    

   Κατά τήν ἡμέρα αὐτή ἑορτάζομε τήν βαϊοφόρο εἴσοδο, τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα, ὅπου τόν ὑπεδέχθησαν μέ πολύ ἐνθουσιασμό τά πλήθη τοῦ λαοῦ, βαστάζοντας τά βαΐα καί τούς κλάδους τῶν φοινίκων καί κραυγάζοντας « Ὡσαννά εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος...». Βέβαια μετά ἀπό λίγες ἡμέρες οἱ ἴδιοι, ὁ εὐμετάβολος αὐτός ὄχλος, ἐκραύγαζαν μέ μανία: « Ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτόν...».

   Κατά τήν ἡμέρα  αὐτή πλήθη πιστῶν συρρέουν στούς Ναούς γιά νά δοξάσουν τόν Θεό καί νά τόν ὑμνήσουν, προερτάζοντες τήν ἁγία του ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν. Αὐτό συμβαίνει καί στό δικό μας εὐλογημένο χωριό.

Ἔθιμα τοῦ χωριοῦ μας κατά τήν ἑορτή τῶν βαΐων.

  Τά βάϊα, ἀπό τήν παραμονή, ἑτοιμάζονται καί τοποθετοῦνται σέ εἰδικά εὐτρεπισμένο τραπέζι στό μέσον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ἐνῶ ἀπάνω σέ αὐτά τοποθετεῖται  ἡ εἰκόνα τῆς Βαϊφόρου εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα. 

   Ὁ Ἱερεύς κατά τήν ὥρα πού προβλέπει τό τυπικό καί ἡ τάξη τῆς Ἐκκλησίας, ἐξέρχεται τοῦ Ἱεροῦ Βήματος καί ἀναγινώσκει τήν κατάλληλη εὐχή. Μετά ταῦτα ἐνῶ οἱ ψάλτες ψάλλουν συγκεκριμένα γιά τήν ἑορτή τροπάρια, ὁ Λαός προσέρχεται ἀσπάζεται τήν εἰκόνα τῆς Βαϊοφόρου καί λαμβάνει ἀπό τό χέρι τοῦ Ἱερέως τά εὐλογημένα βάϊα, « κλάδους δάφνης- βάγιας».

    Βαΐα τοποθετοῦνται στίς εἰκόνες τοῦ τέμπλου καί σέ ὅλα τά προσκυνητάρια τοῦ Ναοῦ.

   ● Κλάδοι Βαΐων καί στούς τάφους τῶν κεκοιμημένων.

   Ἐπειδή ἅπασα ἡ Ἐκκλησία συνεορτάζει καί ἡ ἐπί γῆς καί ἡ ἐν οὐρανοῖς, βαΐα τοποθετοῦνται κατά τήν ἡμέρα αὐτή καί στούς τάφους τῶν κεκοιμημένων, σέ ἔνδειξη τῆς μεγάλης πανηγύρεως καί τῆς Ἀναστάσεως.

  ●  Βαΐα καί στό εἰκονοστάσι τοῦ σπιτιοῦ.

   Κλαδιά ἀπό αὐτά πού εὐλόγησε ὁ Ἱερεύς μεταφέρονται στά σπίτια καί τοποθετοῦνται στά εἰκονίσματα τῶν Ἁγίων πού εἶναι προστάτες τῆς οἰκογένειας καί μπροστά ἀπό τά ὁποῖα καίει τό καντήλι.

   ● Φῦλλα ἀπό τά εὐλογημένα κλαδιά τῆς βάϊας καί στά φαγητά.

   Σέ πολλά φαγητά κατά τήν διάρκεια τῆς χρονιᾶς καί γιά εὐλογία καί γιά εὐωδία, ρίχνουν κατά τήν ὥρα πού τά μαγειρεύουν φῦλλα βάϊας ἀπό αὐτά πού εὐλόγησε ὁ Ἱερεύς κατά τήν Κυριακή τῶν Βαΐων.

  ● Ποιοί προσφέρουν τά βαΐα κατά τήν μεγάλη ἑορτή.

  Μιά ἄλλη εὐλογημένη συνήθεια στό χωριό μας εἶναι , νά προσφέρωνται τά βαΐα στήν Ἐκκλησία κατά τήν ἑορτή τῶν Βαΐων ἀπό νέους καί νέες ἀρραβωνιασμένους ἤ νιόπαντρους.

    Διατηρεῖται καί σήμερα αὐτό τό ἔθιμο,  παρ’ ὅτι πλέον οἱ γάμοι σέ ὅλα τά χωριά εἶναι λιγοστοί.

   Καλό εἶναι νά θυμώμαστε τήν παράδοσή μας καί νά τήν διατηροῦμε.

ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

 

Κυριακή τῶν Βαΐων στά Ἱεροσόλυμα.

" O AΚΟΥΡΑΣΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΣ "

     Βρεθήκαμε μέ πολλή χαρά τήν Πέμπτη 25.04.2013 κοντά στόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. Ἀλέξανδρο, προκειμένου νά τόν δοῦμε ἀπό κοντά καί  νά τοῦ εὐχηθοῦμε γιά τίς ἅγιες ἡμέρες, τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τοῦ Πάσχα, νά πάρουμε τήν εὐχή του γιά τόν πνευματικό μας ἀγῶνα αὐτῶν τῶν ἡμερῶν, ἀλλά καί στήν συνέχεια καί νά ἀνανεωθοῦμε γιά  μιά ἀκόμη φορά πνευματικά, σέ τόπο ὁ ὁποῖος εἶναι ἐξαιρετικά εὐλογημένος ἀπό τόν Θεό.

  Ὁ Σεβασμιώτατος μᾶς ἐδέχθη μέ πολλή πατρική ἀγάπη στό Ἐπισκοπεῖο, ὅπως καί οἱ συνεργάτες του. Μετά ἀπό τήν ἀπολαυστική πνευματική συζήτηση μαζί του,  μέσα ἀπό τήν ὁποία ἀντλεῖ κανείς δύναμη καί διδάγματα ἀπό ἕνα σοφό καί συνετό Ἱεράρχη, μέ πλούσια ἐμπειρία καί προσφορά στήν Ἐκκλησία, καθίσαμε μαζί του στό λιτό νηστίσιμο τραπέζι ὅπου ἐπίσης μᾶς προσέφερε τήν πολλή του ἀγάπη καί εὐγένεια τῆς ψυχῆς του.

  Κατά τήν συνάντησή μας μέ τόν Ἅγιο Μαντινείας, εἴχαμε τήν εὐκαιρία νά ξεναγηθοῦμε σέ κάποια ἀπό τά πολλά ἔργα τά ὁποῖα ἐπιτελοῦνται μέ τόν ἱερό  ζῆλο του καί τόν πολύ του κόπο, ἀφοῦ νυχθημερόν ἐκδαπανᾶται γιά τήν Δόξα τοῦ Θεοῦ καί τήν πνευματική πρόοδο τοῦ ποιμνίου του.

   Ἔτσι, ἐπισκεφθήκαμε τόν παιδικό σταθμό τῆς Μητροπόλεως ὁ ὁποῖος ἐντός ὀλίγου περατοῦται γιά νά τεθῇ σέ λειτουργία καί νά ἀγκαλιάσῃ τά μικρά ἀγγελούδια τῆς Τριπολιτσᾶς, μέσα σέ ἕνα θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον, δίπλα στόν ἱστορικό Ναό τῆς Παναγίας στήν Κάρτσοβα.

   Ἀκόμα ξεναγηθήκαμε, ἀπό τόν Σεβασμιώτατο, στό νέο Ἐπισκοπεῖο τό ὁποῖο ἀνεγείρεται μέ προσωπική του ἐπιστασία, θά λέγαμε δέ καί ἐργασία, ἀφοῦ πρῶτος ὁ ἴδιος ἐργάζεται καί ἀκολουθοῦν οἱ τεχνίτες. Τό νέο Ἐπισκοπεῖο εὑρίσκεται στήν τοποθεσία « Ἅγιος Ἐλευθέριος», λίγο ἔξω ἀπό τήν Τρίπολη.

    Ἐντυπωσιάζει τό ὅλο οἰκοδόμημα ἀλλά καί  ἡ ἐπιμέλεια τοῦ ἐξωτερικοῦ χώρου καί τῶν φυτῶν, τά ὁποῖα ἐπιμελεῖται ὁ ἴδιος ὁ Σεβασμιώτατος. Στόν αὔλειο χῶρο τοῦ Ἐπισκοπείου, ἀνεγείρεται ὡραιότατο παρεκκλήσιο πρός τιμήν ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, πού φέρουν τό ὄνομα Ἀλέξανδρος.

   Μέ πολλή χαρά καί συγκίνηση ἀκούσαμε ἀπό τό στόμα τοῦ Σεβασμιωτάτου, καί γιά τά ὑπόλοιπα ἔργα τά ὁποῖα βρίσκονται σέ ἐξέλιξη, καί ἀφοροῦν σέ Μοναστήρια, σέ Ναούς, σέ Ἱδρύματα καί ἀξιοποίηση ἐκκλησιαστικῶν κτημάτων.

   Μέ τόν Ἅγιο Μαντινείας μιλήσαμε ἐπίσης γιά τίς λεπτομέρειες καί τόν τελετουργικό, γιά τήν μεταφορά καί ὑποδοχή τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων Δημητρίου καί Παύλου ἀπό τήν Τρίπολη στήν Πάτρα στίς 11 Μαΐου 2013, Σάββατο τῆς Ἑβδομάδος τῆς Διακαινησίμου, στό πλαίσιο τῶν ἑορταστικών ἐκδηλώσεων γιά τούς Νεομάρτυρες, πού θά πραγματοποιηθοῦν στήν Πάτρα  ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Πατρῶν καί τόν Σύλλογο τῶν ἐν Πάτραις Ἀρκάδων.

   Εὐχόμεθα ὁ Θεός νά δίνῃ δύναμη καί ὑγεία στόν Σεβασμιώτατο ὥστε εἰς ἔτη πολλά νά ἐπιτελῇ τό θεάρεστο ἔργο του.

" ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΥΡΚΟ, ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ "

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

                                                                    κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

            Τήν Ε’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει ἐνώπιόν μας τήν σεβασμία μορφή τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, καί μέ τρόπο συγκλονιστικό μᾶς διδάσκει περί τῆς δυνατότητος τοῦ ἀνθρώπου νά κερδίσῃ τόν οὐρανό, τήν αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μέσα ἀπό τό λουτρό τῆς μετανοίας, ἡ ὁποία μέ ἀσφάλεια ὁδηγεῖ στήν σωτηρία.

            Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν δυνατότητα, ἕνεκα τοῦ μεγάλου δώρου τῆς ἐλευθερίας, τό ὁποῖο τοῦ ἔχει δοθῆ ἀπό τόν Θεό, νά κινηθῇ ἀπό τό ἀπόλυτο σκοτάδι μέχρι τό ἄπλετο φῶς. Ἀπό τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο ἐξαρτᾶται, ἄν θά φτάσῃ στά θεοειδῆ ὕψη, γιά τά ὁποῖα προορίζεται, ἤ θά κατέλθῃ στά βάραθρα καί τά σκότη, μακράν τοῦ Θεοῦ, ὅπου εἶναι τό κράτος τοῦ παμμιάρου καί μισοκάλου ἐχθροῦ.

            Ἀξίζει τόν κόπο νά μελετήσωμε, ὄχι ἁπλῶς νά διαβάσωμε, νά μελετήσωμε εἰς βάθος τόν βίο καί τήν πολιτεία τῆς Ὁσίας Μαρίας, διότι θά κατανοήσωμε πλήρως τήν τραγικότητα τοῦ ἀνθρώπου ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά καί τό μεγαλεῖο καί τήν χαρά τῆς ψυχῆς ἕνεκα τῆς ὑψοποιοῦ καί σωτηρίου μετανοίας.

            Ἀπό τήν Αἴγυπτο εἷλκε τήν καταγωγή της ἡ μακαρία Μαρία, ἡ ὁποία τώρα ἀγάλλεται στούς οὐρανούς μετά τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἁγίων, τῶν ἀπ’ αἰῶνος εὐαρεστησάντων τῷ Θεῷ.

            Δώδεκα ἐτῶν ἔφυγε ἀπό τό σπίτι της, χωρίς νά γνωρίζουν πλέον οἱ γονεῖς της τόν τόπο, ἀλλά καί τόν τρόπο τῆς ζωῆς της. Ἀλοίμονο, ἕνα παιδί σέ αὐτή τήν ἡλικία εἶναι πολύ εὔκολο νά πέσῃ στά δίκτυα τοῦ διαβόλου. Ἡ Μαρία ἦταν εὔκολη λεία· ἴσως ἔλειπαν οἱ πνευματικές ἀντιστάσεις καί γιά τοῦτο ἔμεινε σάν τό καλάμι στόν κάμπο, πού τό φυσάει ὁ ἄνεμος μανιασμένα.

            Δεκαεπτά χρόνια στήν ἁμαρτία. Κατέβηκε στόν ὄλεθρο, γεύτηκε τό ποτήρι τοῦ θανάτου, καί μάλιστα χωρίς νά ἀντιλαμβάνεται τό μέγεθος τῆς συμφορᾶς. Ἔτσι γίνεται πάντοτε μέ τό δέλεαρ τῆς ἁμαρτίας. Δηλητηριάζει σιγά-σιγά τόν ἄνθρωπο, τόν ναρκώνει πνευματικά, τόν τρέφει μέ ὀφθαλμαπάτες, καί ἐνῶ ζεῖ τά φρικτά τεκταινόμενα, τά αἰσθάνεται ὡς φαινόμενα.

            Ὅμως, ὁ Θεός «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Ἔρχεται ἡ ὥρα, πού ἡ ψυχή κατανοεῖ τήν συμφορά, ἐγείρεται ἐκ τοῦ φοβεροῦ ληθάργου τῆς ἁμαρτίας καί μεταφέρεται ἐκ τῆς ὀνειρικῆς καταστάσεως στήν ὀδυνηρή πραγματικότητα. Δέν θά χρησιμοποιήσω λόγια δύσκολα, γιά νά δώσω νά κατανοήσουν οἱ ἀναγνῶστες μας αὐτή τήν ἀλγεινή κατάσταση, ἀλλά θά σημειώσω τήν τραγική διαπίστωση τοῦ ποιητή, ὁ ὁποῖος σκιαγραφεῖ τήν ὀδύνη τῆς συμφορᾶς:

«Καί μεῖς ἕνα πρωί εἴχαμε κινήσει,

μόλις ὁ ἥλιος εἶχε κοκκινίσει,

μέ μάτια πού τά φλόγιζε ἡ χαρά.

Μά τά μεσάνυχτα εἴχαμε γυρίσει

μέ καταματωμένα τά φτερά...»(Λαπαθιώτης)

            Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες, μιλῶντας σέ ἕνα μεγάλο ἀριθμό νέων ἀνθρώπων, καί ἀναφερόμενος σ’ αὐτά τά φλέγοντα θέματα, στά ὁποῖα σπάνια τολμοῦν οἱ πολλοί νά ἀναφερθοῦν, διεπίστωσα ὅτι τά παιδιά προβληματίστηκαν. Ἔτσι δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά μιλήσωμε στήν συνέχεια γιά τήν «κάθοδο» καί τήν συντριβή, ἀλλά καί τήν δυνατότητα τῆς ἀνορθώσεως ἐκ τοῦ πτώματος. Γιατί, ποιά σημασία ἔχει νά μιλᾷς γιά κάποιο θέμα, νά κάνῃς τίς διαπιστώσεις, ἄν δέν ὑπάρχῃ ἡ δυνατότης τῆς ἀποκαταστάσεως καί τῆς ἐπαναφορᾶς στήν πρώτη «μακαριότητα»;

            Ποιά ἀξία ἔχει ἡ διαπίστωση τοῦ γιατροῦ γιά κάποια ἀσθένεια, ὅταν δέν δοθῇ ἀπ’ αὐτόν τό κατάλληλο φάρμακο γιά τήν θεραπεία; Βλέπετε, ἀγαπητοί, πόσος θόρυβος γίνεται, πόσος ἀγῶνας, καί δικαίως, γιά νά νικήσωμε τήν σωματική ἀσθένεια καί τόν σωματικό πόνο; Μακάρι νά εἴχαμε τήν ἴδια σφοδρά ἐπιθυμία, γιά νά θεραπεύσωμε καί τά βαθειά ψυχικά ἄλγη, τά ὁποῖα εἶναι τόσο ἐπώδυνα καί ταλαιπωροῦν τήν ὅλη ψυχοσωματική ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου.    

            Καί ἐνῷ πολλάκις γιά τίς σωματικές ἀσθένειες δέν ὑπάρχει θεραπεία, γιά τίς ψυχικές ἀσθένειες οἱ ὁποῖες προέρχονται ἀπό τήν ἁμαρτία, ἡ θεραπεία εἶναι ἀσφαλής καί βεβαία. Ἡ Ὁσία Μαρία, τρανῷ τῷ τρόπῳ καί μεγάλῃ τῇ φωνῇ, τό βεβαιώνει. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία, ὄχι μόνο στήν γιορτή της, ἀλλά καί κάθε ἡμέρα, ἐν εὐχαριστίᾳ ψάλλει στήν Ὁσία, γιά τό παράδειγμα πού μᾶς προσφέρει καί τήν πρεσβεία της πλέον πρός τόν Θεό:

«Ὑπόδειγμα μετανοίας σέ ἔχομεν, πανοσία.

Μαρία Χριστόν δυσώπει ἐν τῷ καιρῷ τῆς νηστείας...».

            Ἄς δοῦμε κάποια στοιχεῖα ἀπό τή ζωή της. Θέλει νά πάῃ στά Ἱεροσόλυμα. Ὄχι βέβαια γιά νά προσκυνήσῃ, ἀλλά γιά νά συνεχίσῃ τήν ἁμαρτωλή της ζωή. Χρησιμοποιεῖ μάλιστα τόν χειρότερο τρόπο, γιά νά μπορέσῃ νά ταξιδέψῃ, ἀφοῦ χρήματα δέν ὑπῆρχαν. Πουλάει τό σῶμα της, τό ὁποῖο εἶναι τό κατοικητήριο τῆς ψυχῆς, «ναός τοῦ ἐν ἡμῖν Ἁγίου Πνεύματος», ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος (Α’ Κορ. στ’. 19). Ὅλα πᾶνε «πολύ καλά», ἕως ὅτου —ὦ τῆς ἀγάπης καί τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ— φτάνῃ, κατά τοῦ οὐρανίου Πατρός τήν οἰκονομία, μπροστά στόν Ναό τῆς Ἀναστάσεως. Ἐκεῖ ὅπου ἐσταυρώθη, ἐτάφη καί ἀνέστη ὁ Κύριος. Βρέθηκε ἡ ψυχή «στήν πόρτα τοῦ πατρικοῦ σπιτιοῦ». Ἀνεγνώρισε τόν σωτήριο τόπο. Ὅμως, δέν μπορεῖ νά εἰσέλθῃ. Προσπαθεῖ μιά, δυό, τρεῖς φορές... Μέσα στόν «Οἶκο τοῦ Πατρός», ὑψώνεται ὁ Τίμιος Σταυρός.

«Θεέ μου, πατέρα μου, Σέ γνωρίζω, Σέ βλέπω, ὑψώνεσαι πάνω στό Τίμιο Ξύλο. Δεκαεφτά χρόνια γιά μένα, τριάντα γιά τόν ἄλλο, αἰῶνες γιά ὅλο τόν κόσμο... Πατέρα μου συγχώρεσέ με, ἄφησε με νά μπῶ στό «σπίτι μου», νά κλάψω στά ματωμένα γιά μένα πόδια Σου, νά φιλήσω τά τρυπημένα γιά τήν δική μου ἀγάπη χέρια Σου. Πατέρα, μή μέ ἀφήσῃς, τώρα πού Σέ βρῆκα... Θά ἐγκαταλείψω τούς πάντες καί τά πάντα, γιά νά ζήσω μέ Σένα καί γιά Σένα, γιατί Ἐσύ εἶσαι τά πάντα γιά μένα, ἡ σωτηρία καί ἡ ἀνάπαυσή μου ἀπό τούς πολλούς κόπους καί τόν βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας. Πατέρα, ἄφησέ με νά πάρω λίγο ἀπό τό αἷμα Σου, γιά νά θεραπεύσω τίς πληγές τῆς ψυχῆς μου...». Καί τότε εἰσῆλθε στόν Οἶκο τοῦ Πατρός, προσκύνησε καί ἔλαβε τήν μεγάλη ἀπόφαση.

            Πῆρε ἡ Μαρία τόν δρόμο γιά τόν οὐρανό. Πέρασε τόν Ἰορδάνη καί προχώρησε στά βάθη τῆς ἐρήμου. Σαράντα ὁλόκληρα χρόνια, χωρίς νά δῇ ἄνθρωπο, χωρίς ψωμί, χωρίς ἱμάτια (ἐφθάρησαν, ἔπεσαν οἱ δερμάτινοι χιτῶνες). Ἔμεινε ὡς ἡ Εὔα πρό τῆς παρακοῆς. Τό χῶμα τό ξηρό ἀπό τόν φοβερό ἥλιο, ποτίστηκε σαράντα χρόνια ἀπό τά ἁγιασμένα δάκρυά της. Σκλήρυναν τά ἅγια γόνατά της ἀπό τίς μετάνοιες. Ἡμέρευαν τά ἄγρια θηρία, πού  περνοῦσαν δίπλα της. Δέν ἐφοβοῦντο πλέον τόν ἐπικίνδυνο ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά αἰσθάνοντο ἀσφάλεια δίπλα στό «πτηνό» τῆς ἁγιότητος, στόν ἐπίγειο ἄγγελο καί οὐράνιο ἄνθρωπο.

            Ἦλθε ἡ ὥρα... Ἑτοιμάστηκε ὁ οὐρανός, οἱ ἄγγελοι ἀοράτως τήν πλησιάζουν... Τό γνωρίζει ἡ Μαρία... Τήν πληροφορεῖ ἡ ψυχή της... Φεύγει ἀπό τά δεσμά τοῦ ματαίου τούτου κόσμου... «Θεέ μου, σαράντα χρόνια ἄνθρωπο δέν εἶδα. Τό Τίμιο Αἷμα Σου Πατέρα, τό Πανάγιο Σῶμα Σου, τώρα πού φεύγω, δῶστα μου, ὡς ἐφόδιο ζωῆς αἰωνίου».

            Καί ἰδού, φθάνει ὁ Ἀββάς Ζωσιμᾶς. Ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο γιά τήν ἄσκηση τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὁ Γέροντας ἀντιλαμβάνεται, ὅτι μέσα στήν ἐρημιά κάτι κινεῖται. Πίσω ἀπό ἕνα θάμνο... Ἄνθρωπος εἶναι ἤ μοιάζει μέ ἄνθρωπο; Δίκηο ἔχει ὁ Γέροντας. Ἡ Μαρία ἔχει ξεπεράσει τά ἀνθρώπινα μέτρα... Τώρα ἐνδεδυμένη μέ τό εξώρασο τοῦ Γέροντα γιά νά τόν δῇ, ἐξαγορεύει τόν βίο της.

Ἕνα χρόνο μετά, ὅταν ξαναβγαίνῃ ὁ Γέροντας στήν ἔρημο, ἡ Μαρία δέχεται τά Ἄχραντα Μυστήρια. «Πατέρα, ἔφτασε τό Αἷμα Σου τό Τίμιο μέχρις ἐδῶ, μαζί μέ τό Πανάγιο Σῶμα Σου, εἰς ἄφεσιν μου ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον...».

            Φεύγει ὁ Γέροντας... Ὅμως τό ὄνομα...; Πῶς εἶναι τό ὄνομα τῆς γυναικός πού ἐκοινώνησε;

            Τό ἐφεξῆς ἔτος, ἐπανελθών ὁ Ζωσιμᾶς εὗρεν αὐτήν νεκράν καί δίπλα της ἐπί τῆς γῆς χαραγμένα τά γράμματα: «Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, θάψον ὦδε τό σῶμα τῆς ἀθλίας Μαρίας. Ἀπέθανον τήν αὐτήν ἡμέραν, καθ’ ἥν ἐκοινώνησα τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Εὔχου ὑπέρ ἐμοῦ».

            Ἀδελφοί μου. Ὁ οὐράνιος Πατέρας μας, μᾶς περιμένει, ὅπως εἴμαστε, ἀρκεῖ νά τοῦ δώσωμε τόν ἑαυτό μας. Μετά τήν ὅποια πτώση ὑπάρχει ἡ ἀνάσταση. Ἕνα ὅν μόνο ἔχει τό θλιβερό προνόμιο νά σέρνεται συνεχῶς στήν γῆ καί νά μή μπορῇ νά ὑψωθῇ, τό σκουλήκι. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν δυνατότητα νά βιώσῃ τήν ἀνάσταση.

            Ὁ βίος τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας τό βεβαιώνει.

            Ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος τό διακηρύσσει καί τό ἐπισφραγίζει:

«Εἶδον ἀκαθάρτους ψυχάς περί ἔρωτας σωμάτων ἐμμανῶς διακειμένας· καί δή σκέψιν μετανοίας προσλαβοῦσαι, ἐκ πείρας ἔρωτος, τόν αὐτόν πρός Κύριον μετενηνόχασιν ἔρωτα· καί πάντα φόβον ὑπερπηδήσασαι, ἀπλήστως εἰς ἀγάπην Θεοῦ ἐνεκεντρίσθησαν».

Ἡ ἁμαρτία προσφέρει θάνατο. Ἡ μετάνοια ὁδηγεῖ στήν ζωή, ἀφοῦ «μετάνοια ἐστίν ἀνάκλησις βαπτίσματος· μετάνοια ἐστί συνθήκη πρός Θεόν δευτέρου βίου» (Κλῖμαξ, λόγος ε’).

Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, μᾶς κάνει μετόχους τῆς οὐρανίου χαρᾶς καί μακαριότητος, ἀφοῦ γινόμαστε ὅμαιμοι καί σύσσωμοι Αὐτοῦ.

Ἄς βοηθήσωμε, ἤ μᾶλλον ἄς ἀφήσωμε τήν ψυχή μας, νά κάνῃ τό σωτήριο πέρασμα, νά βιώσῃ δηλαδή, τό Πάσχα της, τήν νέκρωση τοῦ θανάτου, τοῦ Ἅδου τήν καθαίρεση καί νά ἑορτάσῃ ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν.

Ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βαρσῶν, ὅπου ὑπάρχει Ναός τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. ( Εἶναι ὁ Ἱερός Ναός πού φαίνεται στό ἄνω μέρος τῆς Μονῆς, ἀριστερά)

Ἀπό τό ἐσωτερικό τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ὁσίας Μαρίας Αἰγυπτίας Μονῆς Βαρσῶν.

Ἡ Ἄκρα Ταπείνωση, ἀπό τήν πρόθεση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας.

" Δημήτριος Νικολάου Ἕνας λαμπρός καί φιλόπατρης Λουκαΐτης "

ΑΠΟΔΗΜΟΙ ΛΟΥΚΑΪΤΕΣ

Δημήτριος Νικολάου

Ἕνας λαμπρός καί φιλόπατρης Λουκαΐτης

 

   Ἔχομε ἀναφερθῆ στούς ἀποδήμους Λουκαΐτες, οἱ ὁποῖοι ποτέ δέν λησμόνησαν τόν τόπο τους, ἀλλά προσέφεραν ἀντί ἄλλης εὐγνωμοσύνης, τά μῦρα τῆς καρδιᾶς τους καί ἐβοήθησαν τόν τόπο μας, καταθέτοντας τούς κόπους τους καί τόν ἱδρώτα τους, γιά τό καλό καί τήν ομορφιά τῆς γενετείρας μας.

   Τό χωριό μας εἶχε αὐτή τήν μεγάλη εὐλογία, ὥστε ξενητεμένα παιδιά του, νά τό βοηθήσουν γιά νά ἀποκτήσῃ ὀμορφιά καί χάρη.

   Ἀνακαινίστηκαν οἱ Ἐκκλησίες του, ἔγινε ἡ πλατεῖα, τό κοινοτικό μέγαρο, τό ὑδραγωγεῖο, οἱ βρύσες καί τόσα ἄλλα. Παλαιότερα τό σχολεῖο ὅπως ἔχομε ἀναφέρει πρίν λίγο καιρό στήν ἰστοσελίδα μας.

   Ὁ ἀείμνηστος Δημήτριος Νικολάου μέ τήν συζυγό του Μαρία, πρωτοστάτησαν σέ ἔργα ἀγάπης γιά τήν πατρίδα. Ἡ καρδιά τοῦ ἀειμνήστου συγχωριανοῦ μας εἶχε φλόγα γιά τό καλό του τόπου πού τόν γέννησε. Ἡ ψυχή του ἦταν πάντα στοῦ Λουκᾶ. Τό σῶμα του μόνο βρισκόταν στήν γῆ τῆς Ἀμερικῆς.

  Ἔφυγε μικρός ἀπό τό χωριό καί φτωχός. Ἐργάστηκε στά ξένα μέ κόπους πολλούς, μέ πίστη πρωτίστως στόν Θεό, μέ τήν εὐχή τῶν γονιῶν του καί μέ τιμιότητα καί εὐσυνειδησία.

   Ὅλοι τόν θυμοῦνται μέ ἀγάπη καί συγκίνηση. Συνέβαλε γιά τά ἔργα ἀγάπης καί ὁ ἴδιος προσωπικά, ἀλλά καί συντόνισε τήν προσπάθεια τῶν ἀποδήμων ἀδελφῶν μας γιά τήν βοήθεια στό χωριό μας.

   Ἦλθε ὁ ἴδιος καί παρηκολούθησε τίς ἐργασίες , παρέστη στά ἐγκαίνια  καί μέ δάκρυα  στά μάτια ἀπεχαιρέτησε τόν τόπο πού τόν γέννησε καί τόν ἀνάστησε.

     Οἱ Λουκαΐτες ἔδωσαν στόν κεντρικό  δρόμο τοῦ χωριοῦ τό ὄνομά του, ἐνῶ ἡ φωτογραφία του καί ἐκείνη τῆς συζύγου του δεσπόζουν, στό κοινοτικό κατάστημα τοῦ Λουκᾶ.

    Ὁ Θεός ἄς ἀναπαύει τήν ψυχή του καί τῆς ἀειμνήστου συζύγου του Μαρίας ἐν χώρᾳ δικαίων καί Ἁγίων.

   Ἀπό τά ἐγκαίνια τοῦ κοινοτικοῦ καταστήματος Λουκᾶ.

(Ὁμιλεῖ ὁ τότε Νομάρχης Ἀρκαδίας. Δίπλα του διακρίνεται ἡ σύζυγος τοῦ Δημητρίου Νικολάου Μαρία καί ὁ ἀείμνηστος Δημήτριος Νικολάου. Ἐπίσης κοιτώντας τήν φωτογραφία δεξιά, εἰκονίζεται ὁ μακαριστός Λουκαΐτης Δικηγόρος, Νικόλαος Σταθόπουλος).  

Μετά τόν ἁγιασμό τῶν ἐγκαινίων τοῦ κοινοτικοῦ καταστήματος Λουκᾶ (1962). Ὁμιλεῖ ὁ μέγας Εὐεργέτης τοῦ Λουκᾶ, Δημήτριος Νικολάου. Δίπλα του εἰκονίζεται ἡ κόρη τοῦ Χριστίνα, (νεαρή κοπέλα μέ τά γυαλιά), σύζυγος τοῦ ἐκλεκτοῦ καί φιλοπάτριδος Λουκαΐτου, ἀειμνήστου Ἰωάννου Ράκκου.

Στό ἐσωτερικό του κοινοτικοῦ γραφείου. Διακρίνονται εἰς τό μέσον: Ὁ ἀείμνηστος Ἱερεύς Γεώργιος Τσιώλης, Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, ὁ ὁποῖος ἐξεπροσώπησε τόν Μητροπολίτη Μαντινείας Γερμανό, στίς ἑορτές πού ἔγιναν στοῦ Λουκᾶ, γιά τά ἐγκαίνια τῶν ἔργων Δημητρίου Νικολάου.( Εἶναι ὁ ψηλός Ἱερεύς δεξιά). Δίπλα του ὁ ἀείμνηστος Ἱερεύς Γεώργιος Ρέκκας, ἐφημέριος Λουκᾶ. Δεξιά οἱ εἰκονιζόμενες κυρίες εἶναι: ἡ Μαρία Νικολάου καί ἡ Γλυκερία Ρέκκα.