" H ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΞΕΝΗΤΕΜΕΝΩΝ ΛΟΥΚΑΪΤΩΝ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥΣ... "

  

   Ἕνα γράμμα τοῦ ἔτους 1953 πρός τόν ἀοίδιμο Ἱερέα Γεώργιο  Ρέκκα ἀπό τούς ἀποδήμους Λουκαΐτες, συγκινεῖ γιατί φέρει τυπωμένη τήν ἀγάπη τῶν παιδιῶν τοῦ Λουκᾶ, πού ἐνῶ βρίσκονταν στά ξένα, δέν λησμόνησαν τά ἁγιασμένα χώματα  πού γεννήθηκαν, τήν Ἐκκλησία πού βαπτίστηκαν, τούς δικούς τους ἀνθρώπους πού ἔμειναν πίσω «φυλάσσοντας τόν τόπο», ὅπως λένε οἱ Ἁγιορεῖτες.

   Ἡ Ἐκκλησία μας, μετά τίς φτώχειες καί τίς δυσκολίες τῶν πολέμων, ἔφερε τά στίγματα τῆς ἀνέχειας, ὅπως τά βίωναν οἱ φτωχοί συγχωριανοί μας.

  Τότε  ἡ καμπάνα κρεμόταν σέ ἕνα σίδερο πού ἦταν στηριγμένο στόν τοῖχο τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως ὁ ἦχος της, συγκέντρωνε τά παιδιά τοῦ Θεοῦ στή Λειτουργία καί τίς ἄλλες ἀκολουθίες.   

  Ἡ ἀγάπη καί ἡ εὐγνωμοσύνη ξεχείλισαν. Μέχρι σήμερα τά ξενητεμένα ἀδέλφια μας θυμοῦνται τόν τόπο μας καί στέλνουν τῆς καρδιᾶς τους τά μῦρα, στό χωριό μας, στόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, στίς ἄλλες Ἐκκλησιές μας...

   Δημοσιεύομε τό ὡς ἄνω κείμενο, ἐνῶ στή συνέχεια θά ἀσχοληθοῦμε μέ τό θέμα τῆς ἀγάπης τῶν ξενητεμένων Λουκαϊτῶν στήν ὄμορφη γενέτειρά μας, στό ἀγαπημένο μας χωριό.