Εκοιμήθη εν Κυρίω ο συγχωριανός μας Σπύρος Γιαννακάκης,

Εκοιμήθη εν Κυρίω ο συγχωριανός μας Σπύρος Γιαννακάκης, στις 4.2.2020 και η εξόδιος Ακολουθία του ετελέσθη στις 8.2.2020 στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στου Λουκά.

Παρακάτω δημοσιεύομε τα συγκινητικά λόγια που εξεφώνησε η ανήψιά του Ελένη Δαφερέρα .

Στις 4/2/2020, έφυγε από τη ζωή ο Σπύρος Σάβ. Γιαννακακης. Και σήμερα 8/2/2020 στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, στο Λούκα, αποχαιρετάμε το θείο Σπύρο. Ο θείος μας γεννήθηκε, μεγάλωσε, έπαιξε και πήγε σχολείο σε τούτο τον τόπο για τον οποίο πάντα ήταν πολύ περήφανος και μιλούσε με καμάρι για την καταγωγή του. Γονείς του ο Σάββας Αντ. Γιαννακακης και η Βασιλική Ρεκκα. Στα 12 έφυγε για την Τρίπολη όπου πήγε στο γυμνάσιο και στα 18 μετακινήθηκε στην Αθήνα με πολλές ανησυχίες για σπουδές και επαγγελματική αποκατάσταση. Εκείνη η μεταπολεμική Ελλάδα τον ώθησε στη θάλασσα. Όμως ήταν άτομο φιλομαθες και πολύ μελετηρο και έγινε πλοίαρχος. Και έφτασε στο ανώτατο αξίωμα της ειδικότητας του, έγινε αντιπλοιαρχος και κατόπιν διευθυντής λιμένος στην Ελευσίνα στην εταιρεία Petrola του Γιάννη Λάτση. Είχε ταξιδέψει, στην κυριολεξία στις 5 ηπείρους και συχνά μας διηγείτο εικόνες από τις χώρες που είχε επισκεφθεί και από τη ζωή μέσα στα πλοία. Ελεγε"οταν έχει θάλασσα στον ωκεανό (εννοουσε Τρικυμια) τα κύματα δίπλα στο πλοίο σηκωνονται σαν πολυοροφα κτήρια, εκεί θέλει καλό καπετάνιο...". Και ήταν πράγματι πολύ καλός καπετάνιος για αυτό και ο Λάτσης τον ανέβασε στην εταιρεία του στον ψηλότερο θρόνο. Ήταν όμως δοσμένος πολυ στο επάγγελμα του εις βάρος της προσωπικής του ζωής. Στα 55 του γνώρισε τη Γιουλια και έζησε μαζί της 27 ευτυχισμένα χρόνια μεταξύ Ελλάδας και Αργεντινής με πολλά ταξίδια και κοινωνική ζωή. Όμως έκρυβε μέσα του έντονα πατρικα αισθήματα και επειδή δεν απέκτησε δικά του παιδιά ήταν πάντα δίπλα σε εμάς, τα ανιψια του.Συντρεχρης και βοηθός οποτε τον χρειαζόμασταν. Για αυτό έχαιρε μεγάλου σεβασμού και αγάπης από όλους μας. Τα τελευταία 10 χρόνια, μετά το θάνατο της συντρόφου του, ήταν μόνος στο σπίτι και η υγεία του τον ταλαιπώρησε από λίγο έως πολύ. Ο Θεός όμως ήθελε να του δώσει μακροβιότητα. Και έτσι στα 92 και κάτι του λέμε: Γλυκέ μας θείε Σπύρο ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει, εδώ στον τόπο σου στο Λούκα που τόσο πολύ αγαπουσες και ήσουν περήφανος για αυτόν.