" ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΛΟΥΚΑ "

Οἱ Ἱερεῖς τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Λουκᾶ

    Στό κεφάλαιο αὐτό θά γνωρίσωμε (στό Α’ μέρος) τούς Ἱερεῖς πού ἐφημέρευσαν στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καί τούς Ἱερεῖς ( Β’ μέρος ) οἱ ὁποῖοι ἐγεννήθηκαν στοῦ Λουκᾶ καί ὑπηρέτησαν ἤ ὑπηρετοῦν σέ ἄλλες ἐνορίες.

 Α. Ἐφημέριοι Λουκᾶ.

   Ὁ πρῶτος γνωστός ἱερεύς , ἐκ τῆς ἐρεύνης ποῦ κάναμε μέχρι τώρα μέχρι τώρα, εἶναι ὁ Ἱερεύς Ἠλίας ὁ ὁποῖος μνημονεύεται σέ ἀναφορά τοῦ Ἐπισκόπου Ἀμυκλῶν Ἰωακείμ πρός τόν Φραγκίσκο Γρκιμάνι τό ἔτος 1699.

    1.Ἱερεύς Ἠλίας (1699)

   Τό ὄνομά του ἀναφέρεται σέ ἀναφορά τοῦ Ἐπισκόπου Ἀμυκλῶν Ἰωακείμ πρός τόν Ἐνετό Ἔπαρχο Φραντσέσκο Γριμάνι.

Ἡ ἀναφορά αὐτή ἔχει χρονολογία 4 Ἰουνίου 1700 καί ἀναφέρεται στό παρελθόν ἔτος.

Διαβάζομε: Λουκᾶ χωρίον. Ἐφημέριος παπα -Ἠλίας. Ἐκκλησία μία, ὁ Ἅγιος Γεώργιος καί ἀπέναντί του ὁ Ἅγιος Βασίλης καί δέν ἔχουν τίποτες ὑποστατικά (Ἀρχεῖον Γκριμάνι Μπαϊ – Σέρβι, Πόλεως Βενετίας Φάκελλος 54, Ὑποφάκελλος 157,τεῦχος 11)

Ἀπό ὅσα γράφονται ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Ἀμυκλῶν Ἰωακείμ, διαπιστώνουμε ὅτι τό ἔτος 1699 τό χωριό Λουκᾶ εἶχε ὡς ἐνοριακό Ναό τόν Ἅγιον Γεώργιον. Ὁ Ναός αὐτός εὑρίσκεται σέ λόφο βορείως τοῦ χωριοῦ.

Ὁ Ναός τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἔγινε ἀπ’ ὅτι  φαίνεται ἀργότερα. Ἴσως ὁ οἰκισμός Λουκᾶ ἦτο τότε πλησίον τοῦ

Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου.

Ὅμως μνημονεύεται καί ὁ «Ἅγιος Βασίλειος». Πρόκειται γιά τό ἀσκητήριο τοῦ ὁποῖο βρίσκεται ἐντός ἀποκρήμνου βράχου ἀπένταντι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.

2. Ἱερεύς Ἀθανάσιος (Α)(1793)

   Γίνεται γνωστός σέ μᾶς, ἀπό τόν κώδικα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βαρσῶν, ὅπου στή σ. 5, ἀναφέρεται. «Εἰς τά 1793. ἀφιέρωσε ὁ πάπα-Ἀθανάσιος Λουκαΐτης τό χωράφι ὅπου εἶχε εἰς τήν Βρέστιζα ἀποπέρα τό ὁποῖον τό εἶχε ἀγορασμένον ἀπό τόν Ἀθανάσιον Κόλιαν καί ἀπό τούς κληρονόμους τοῦ Γεωργάκη καί Διαμαντή καί λοιπούς κληρονόμους του. Ὁμοίως καί χωράφι ὅπου εἶναι εἰς τό ρέμα ὡς καθώς διαλαμβάνει ἡ ὁμολογία του μέ τούς Μαρτύρους τοῦ Πάνος Κούγιας, Ἀγγελάτος καί Θανάσης Σάρτος».

Εἰς δέ τήν σελίδα  6 σημειώνει ὁ ἡγούμενος Ἀνανίας.

«Ἔτι ἀγόρασα ἀπό Κυριάκον καί ἀπό πάπα-Ἀθανάση Λουκαΐτες, στρέμματα ἑβδομήντα ἀπό τά ὁποία ἐπούλησα μερικά».

3. Ἱερεύς Ἀθανάσιος (Β).(1821)

   Ἐσφαγιάσθη ὑπό τῶν Τούρκων, στοῦ Λουκᾶ στίς 9 Αὐγούστου 1821, μαζί μέ Ἐνορίτας του, ἀπό τούς Τούρκους οἱ ὀποίοι κατῆλθαν ἀπό τήν Ἱερά Μονή Βαρσῶν, τήν ὀποία εἶχαν λεηλάτησει καί καταστρέψει, ἔχοντας φονεύσει καί μοναχούς, ἀνάμεσα στούς ὁποίους καί τόν ἐκ Λουκᾶ ἱερομόναχο Γεράσιμο Νικολάου (περί τοῦ π. Γερασίμου θά ἀναφερθοῦμε στόν οἰκεῖο τόπο ). Τήν ἑπομένη ἡμέρα 10 Αὐγούστου 1821, ἔγινε ἡ νικηφόρος γιά τούς Ἕλληνες μάχη τῆς Γράνας.    Τήν ἀναφορά γιά τήν σφαγή τοῦ Ἱερέως τοῦ Λουκᾶ κατά τήν ὡς ἄνω ἡμερομηνία, εὑρίσκομε στά ἀπομνημονεύματα  τῶν παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ.

 

4.   Ἱερεύς Πέτρος Κωτσιοβός(1828-1882)

   Ὁ π. Πέτρος γεννήθηκε στοῦ Λουκᾶ τό ἔτος 1791. Χειροτονήθηκε Διάκονος τό 1828 καί Πρεσβύτερος στίς 11 Ἀπριλίου τοῦ ἰδίου ἔτους ἀπό τόν Μητροπολίτη Τριπολιτσᾶς Δανιήλ καί τοποθετήθηκε Ἐφημέριος του Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου τῆς ἰδιαιτέρας του Πατρίδος.

Ἡ πρεσβυτέρα του ὀνομαζόταν Ἀσήμω.

Ὁ Ἱερεύς π. Πέτρος ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο αὐτό τήν 1η Σεπτεμβρίου 1882, σέ ἡλικία 91 ἐτῶν καί ἐτάφη πίσω ἀπό τό Ἅγιο Βῆμα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.

   Μετά τόν θάνατο τοῦ παπα- Πέτρου γίνεται προσπάθεια νά χειροτονηθῇ καί δεύτερος Ἱερεύς στοῦ Λουκᾶ καί προτείνεται  ὁ Ἀναγνώστης Νικόλαος Σπ. Βῆλος. Βρήκαμε καί παραθέτομε(παραπάνω) διά τήν Ἱστορία καί μόνο τά σχετικά ἔγγραφα.

5.Ἱερεύς Ἀναστάσιος Παπαπέτρου 

(1866-1893)

    Ὁ Ἱερεύς Ἀναστάσιος ἦταν γυιός τοῦ παπα-Πέτρου Κωτσιοβοῦ. Εἶναι γνωστός μέ τό ἐπώνυμο Παπαπέτρου (τό ὁποῖο διατηρεῖται μέχρι σήμερα στοῦ Λουκᾶ), ἐπειδή ὁ Πατέρας του ἦτο ὁ Ἱερεύς Πέτρος.

   Γεννήθηκε στοῦ Λουκᾶ τό ἔτος 1833.

   Χειροτονήθηκε Διάκονος τό ἔτος 1866 καί Πρεσβύτερος στίς 4 Δεκεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους, ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Μαντινείας & Κυνουρίας Θεοφάνη τόν Σιατιστέα. Εἶχε στήν πνευματική του δικαιοδοσία 149 οἰκογένειες, ὅπως σημειώνεται στό κληρικολόγιο τοῦ 1872 (Ἀρχεῖον Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος).

Ὁ παπα-Ἀναστάσης ἐκοιμήθη τό ἔτος  1893.

Ἡ ἐπιγραφή τῆς κοιμήσεώς του εὑρίσκεται σέ ἐντοιχισμένο μάρμαρο, στή μεγάλη κόγχη τοῦ Ἄγ. Βήματος τοῦ Ι.Ν. Ἄγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στοῦ Λουκᾶ.

6. Ἱερεύς Νικόλαος Βῆλος(1882-1939)

  Ἐγεννήθη τό 1830 στοῦ Λουκᾶ. Ἐνυμφέφθη τήν Ἀθανασία Κλειώρη καί ἀπέκτησαν μιά εὐλογημένη οἰκογένεια. Τά τέκνα τους ἦτο ὁ Παναγιώτης ( Στρατηγός ὁ ὁποῖος σέ χρόνια δύσκολα γιά τήν πατρίδα, στήν Γερμανική κατοχή, βρέθηκε στήν Μέση Ἀνατολή ἀγωνιζόμενος ἀπό ἐκεῖ γιά τήν Ἑλλάδα), ὁ Κωνσταντῖνος ( ἐπίσης Ἀξιωματικός του Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ, ὁ ὁποῖος ἀσχολήθηκε καί μέ τήν πολιτική), ὁ Ἀθανάσιος (διακεκριμένος δάσκαλος στήν ἐπαρχία Μαντινείας,  ὁ ὁποῖος μέ τήν μακαριστή σύζυγό του Γιαννούλα, θυγατέρα τοῦ Ἱερέως Κωνσταντίνου Γκρέτση ἀπό τοῦ Σάγκα ἀπέκτησαν ἐπίσης μιά θαυμάσια οἰκογένεια. Οἱ ἀπόγονοί τους κοσμοῦν καί σήμερα τήν κοινωνία μας). 

  Ὃπως ἐσημειώσαμε καί πιό πάνω,  μετά τήν κοίμηση τοῦ Ἱερέως Πέτρου Κωτσιοβοῦ οἱ κάτοικοι τοῦ Λουκᾶ ἐζήτησαν ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Μαντινείας καί Κυνουρίας τήν χειροτονία τοῦ Νικολάου Βήλου, ὁ ὁποῖος ἔφερε τόν τίτλο τοῦ Ἀναγνώστου.Ἡ σχετική ἀλληλογραφία διασώζεται καί τήν παραθέτουμε.

  

  

Πρός τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον

Μαντινείας & Κυνουρίας

    Τό χωρίον Λουκᾶ συγκείμενον ἐξ ἑκατόν πεντήκοντα περίπου οἰκογενειῶν ἐφημερεύετο ὑπό δύο Ἱερέων, νῦν δέ τοῦ ἑνός ἀποθανόντος ,ὑπό ἑνός καί μόνον. Ἐπειδή δέ δέν εἶναι δυνατόν νά ἐπαρκῇ εἰς τάς θρησκευτικᾶς ἀνάγκας τῶν κατοίκων οὗτος μόνος ὁ Ἱερεύς, ἀγόμεθα νά παρακαλέσωμεν τήν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα, ὅπως θεραπεύση τήν σπουδαίαν ταύτην ἔλλειψιν.

Ὅθεν προτείνομεν τῇ Ὑμετέρᾳ Σεβασμιότητι τήν εἰς Ἱερέα χειροτονίαν τοῦ συγχωρίου μᾶς Ἀναγνώστου Νικολάου Σπ. Βήλου κεκτημένου πάντα τά πρός χειροτονίαν Ἱερέως προσόντα.

Διό καί διατελοῦμεν

Εὐπειθέστατοι (Ἕπονται ὑπογραφές)

Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος

Ὁ Δήμαρχος Μαντινείας

πιστοποιεῖ

   Ὅτι ὁ ἐκ τοῦ χωρίου Λουκᾶ, Ἀναγνώστης Νικόλαος Σπ. Βῆλος εἶναι δημότης τοῦ Δήμου, οὗ προΐσταμαι, ἐγγεγραμμένος ὑπό τόν αὔξοντα ἀριθμ. 232. Εἶναι Χριστιανός Ὀρθόδοξος, μηδέποτε ἐκατηγορήθη δί ἐγκληματικήν τινά πράξιν, ὅτι δέν ὑπάγεται εἰς τήν ὑποχρέωσιν τῶν στρατευσίμων, καί εἶναι οἰκογενειάρχης ἀνεπιλήπτου διαγωγῆς.

   Διό κατ’αἴτησίν του δίδεται τό παρόν πιστοποιητικόν.

Πρός τόν Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπον

Μαντινείας & Κυνουρίας

   Ἐπειδή οἱ συγχωριανοί μου εὐηρεστήθησαν νά προτείνωσι τήν εἰς Ἱερέα χειροτονίαν μου, δηλῶ ὅτι ἀποδέχομαι τήν πρότασιν τῶν ταύτην καί παρακαλῶ θερμῶς τήν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα, ἴνα ἐνεργήσῃτά περαιτέρω.

Εὐπειθέστατος.

    Ὁ π.Νικόλαος Βῆλος ἐχειροτονήθη Διάκονος καί Πρεσβύτερος ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μαντινείας καί Κυνουρίας  Θεοκλήτου Βίμπου, τό ἔτος 1882 καί ἐτοπεθετήθη ἐφημέριος στοῦ Λουκᾶ, ἐπιτελῶν τά ἱερατικά του καθήκοντα μετά τοῦ συνεφημερίου του Ἱερέως Ἀναστασίου Παπαπέτρου. Ἐπί ἐφημερίας τοῦ π. Νικολάου καί τοῦ π. Ἀναστασίου, ἐθεμελιώθη τό 1892 ὁ περικαλλής Ναός τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Λουκᾶ. Ἐπίσης ἐπί ἐφημερίας τοῦ

π. Νικολάου ἐτελέσθησαν τά ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ στίς 17 Σεπτεμβρίου 1898. Ὁ π. Νικόλαος μέ τούς τότε συνεργάτες τοῦ ἀγωνίστηκε σκληρά γιά τήν ἀποπεράτωση καί ἀνέγερση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Ἐπί πολλά ἔτη, μετά τήν κοίμηση τοῦ π. Ἀναστασίου (1893), ἐφημέρευσε μόνος του, ἕως ὅτου ἐχειροτονήθη Ἱερεύς, ὁ διδάσκαλος Γεώργιος Ἀποστολόπουλος ἤ Σιῶρρος.

   Ὁ Ἱερεύς Νικόλαος Βῆλος τά τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του, παρ’ ὅτι εἶχε χάσει τό φῶς του δέν ἐγκατέλειψε τόν Ἱερό Ναό ζώντας μέχρι τῆς τελευταίας του πνοῆς ἐντός αὐτοῦ. Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τό ἔτος 1839 εἰς ἡλικίαν 105 ἐτῶν, ὡς ἀναγράφεται ἐπί τοῦ τάφου του. Τήν ἐξόδιο ἀκολουθία ἐτέλεσε ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης Μαντινείας καί Κυνουρίας, Γερμανός Α’ Μεταξάς, στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Λουκᾶ. Ὡς ἐνεθυμεῖτο ὁ ἀείμνηστος π. Γεώργιος Ρέκκας, ὁ ὁποῖος ἦτο τότε νεαρός εἰς τήν ἡλικίαν, ὁ Ἀρχιερεύς ἐσυνόδευσε ὁ ἴδιος τό σκήνωμα τοῦ π. Νικολάου ἀπό τήν οἰκίαν του εἰς τόν Ναόν, ἐνδεδυμένος ἅπασαν τήν Ἀρχιερατικήν Στολήν, εἰς ἔνδειξιν τῆς μεγάλης τιμῆς καί ἀγάπης του πρός τό πρόσωπο τοῦ π. Νικολάου.

7. Ἱερεύς Γεώργιος Ἀποστολόπουλος (Παπα-Σιῶρρος)(1901-1947)

Ὁ π. Γεώργιος, ἄφησε ἐποχή στοῦ Λουκᾶ καί στήν εὐρύτερη περιοχή μέ τήν εὐφυΐα του, τήν εὐφράδειά του, τήν λεβεντιά του καί τήν γλυκειά του φωνή. Ἦτο Ἱερεύς καί Δάσκαλος.

Σάν δάσκαλος ὑπηρέτησε σέ πολλά χωριά ὅπως Λουκᾶ, Κακούρι, Δαβιές κ.λ.π.

  Οἱ μαθηταί τοῦ τόν ἐνθυμοῦνται (γέροντες πλέον ὅσοι ζοῦν) γιά τήν αὐστηρότητά του στό Σχολεῖο, προκειμένου νά ἐμπεδώσουν τά μαθήματα.

  Ἄς δοῦμε τό βιογραφικό του ἐν λόγῳ Ἱερέως.

Ἦτο υἱός τοῦ Γεωργίου Ἀποστολοπούλου ἤ Σιώρρου καί τῆς Διαμάντως. ( Ὁ πατέρας του ἐκοιμήθη τό 1909 καί ἡ μητέρα του τό ἔτος 1898).

Ὁ παπα-Γιώργης γεννήθηκε στίς 23 Αὐγούστου τοῦ 1876 στοῦ Λουκᾶ.

Τελείωσε τό Ἱεροδιδασκαλεῖο στήν Τρίπολη. Τό ἔτος 1898 στίς 18 Ἀπριλίου, ἐνυμφέφθη τήν Κωνσταντίνα, θυγατέρα τοῦ  Στεφάνου Κλειώρη καί ἀπέκτησαν τά παρακάτω παιδιά:

Ἰωάννην (1899)

Διαμάντω (1906), Ἐρειθέλνην (1912), Φωτεινήν,

Χαρίκλειαν (1917), Ἀσπασίαν (1919),

Αἰκατερίνην (1922). Σοφίαν (1924).

(Σήμερα ζεῖ ἀπό τά παιδιά τοῦ μόνο ἡ Σοφία. Ὁ ἐγγονός του Γεώργιος Ἀποστολόπουλος, εἶναι καθηγητής σέ Πανεπιστήμιο στό Σικάγο, ὅπου δραστηροποιοῦνται καί τά παιδιά του ὡς ἐπιστήμονες. Καί τά ὑπόλοιπα μέλη τῆς οἰκογενείας τοῦ διέπρεψαν σέ πολλούς κοινωνικούς τομεῖς. Μία ἐκ τῶν ἐγγονῶν του ἦτο ἡ ἀείμνηστη ἀοροσυνοδός Φωτεινή, ὅπως καί ἡ Ἀμαλία διακεκριμένη σήμερα δικηγόρος). Διάκονος ἐχειροτονήθη στίς 8 Ἀπριλίου 1901 στήν Ἀθήνα ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Μαντινείας & Κυνουρίας, Θε΄κλητο Βίμπο.

Πρεσβύτερος ἔγινε ἀπό τόν ἴδιο Ἀρχιερέα στίς 10 Ἀπριλίου 1901, πάλι στήν Ἀθήνα.

Τό ἔτος 1904 προεχειρίσθη ἐξομολόγος καί ἔλαβε τό ὀφφίκιο τοῦ οἰκονόμου. ( Ἀριθμός ἐγγράφου 3408/12-3-1904)

Ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Χειροτονίας του ὑπηρέτησε ὡς Ἱερεύς στοῦ Λουκᾶ, ἕως τῆς τελευτῆς του. Καταρχάς μαζί μέ τόν Ἱερέα Νικόλαο Βῆλο καί ὕστερα μόνος του.

Ἐνδιαφέρθηκε γιά τήν ὁμογένεια τῶν Λουκαϊτῶν τῆς Ἀμερικῆς καί μέ κόπους καί προσωπική θυσία, τούς ἐπεσκέφθη γιά νά τούς δή καί νά τούς εὐλογήσῃ.

   Ἀπεβίωσε στίς 9 Ἰουλίου 1947 καί ἐτάφη πανδήμως στό κοιμητήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Λουκᾶ. Τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας προέστη ὁ τότε Πρωτοσύγκελλος τῆς Ι. Μητροπόλεως Μαντινείας & Κυνουρίας Ἄρχ. Διονύσιος Ψαριανός (μετέπειτα Μητροπολίτης Κοζάνης), ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε θαυμάσιο λόγο ἀναφερθείς στήν προσωπικότητα τοῦ μεταστάντος Ἱερέως.

Ἡ Πρεσβυτέρα τοῦ Κωνσταντίνα ἀπέθανε πολύ ἀργότερα (τό ἔτος 1966).

8. Ἱερεὺς Δημήτριος Παπαδόπουλος

(1947-1949)

   Γεννήθηκε στοῦ Λουκᾶ στὶς 5 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1879. Ἦτο  υἱός εὐσεβῶν γονέων, τοῦ Κωνσταντῆ καὶ τῆς Ἀθανασίας.

(Ὁ πατέρας του ἀπεβίωσε τὸ ἔτος 1888 καὶ ἡ μητέρα τοῦ τὸ ἔτος 1937).

   Γόνος τῆς ἱερατικῆς οἰκογενείας τῶν Παπαδοπουλαίων (ἐγγονὸς τοῦ Παπα-Ἀναστάση καί δισεγγονός του Παπα- Πέτρου), ἀκολούθησε ἀπὸ μικρὸς τὸν ἱερὸ βίο, ζώντας μέσα στὴν Ἐκκλησία μὲ ἁπλότητα καὶ ταπείνωση, ἀρετὲς ποὺ διατήρησε μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του.

   Γράμματα δὲν γνώριζε πολλὰ (εἶχε τελειώσει μόνο τὸ Σχολαρχεῖο), ὅμως ἦτο ἀφοσιωμένος μέ θερμουργό ζήλο  στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία. Πρὶν γίνῃ Κληρικὸς ὑπηρετοῦσε ὡς νεωκόρος καὶ ψάλτης στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Λουκᾶ.

Ἀσχολεῖτο δὲ μὲ τὴν γεωργία καὶ τὴν μελισσοκομία.

   Τὸ ἔτος 1903 ἐνυμφεύθη τὴν Παρασκευὴ Δαβλάντη ἀπὸ τὸ Μερκοβούνι καὶ ἔκαμαν μιά εὐλογημένη οἰκογένεια.

(Ὁ π. Δημήτριος μέ τήν πρεσβυτέρα του Παρασκευή σέ γηραιά ἡλικία)

   
 Ἀπέκτησαν τὰ ἑξῆς παιδιά:

Τὸν Βασίλειο (1906), τὴν Δήμητρα (1908), τὸν Ἀλέξανδρο (1909) καὶ τὸν Ἠλία (Μετέπειτα Ἱερομόναχο Ἱερώνυμο 1911)

Διάκονος ἐχειροτονήθη στίς 20 Ἀπριλίου 1935 στόν Ἱερό Ναό Εὐαγγελιστρίας Τριπόλεως ὑπό  τοῦ Μητροπολίτου Μαντινείας & Κυνουρίας Γερμανοῦ Μεταξᾶ. Τὸν βαθμὸ τοῦ Πρεσβυτέρου ἔλαβε ἀπὸ τὸν ἴδιο Ἀρχιερέα, στὶς 21 Ἀπριλίου 1935 στὸν Ἱερὸ Ναὸ Τιμίου Προδρόμου Περθωρίου. Τοποθετήθηκε κατ’ἀρχὰς Ἐφημέριος Περθωρίου, ὅπου ὑπηρέτησε ὡς τὸ 1947 καὶ ἀπὸ τὸ 1949 ἕως τὸ 1952.

   Κατὰ τὰ ἔτη τῆς χηρείας τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Λουκᾶ, 1947-1949, ὑπηρέτησε ὡς Ἐφημέριος Λουκᾶ.

   Τὸ ἔτος 1952 μετετέθη στὴν Ἐνορία Ἄγ. Νικολάου Μηλιᾶς, ὅπου ὑπηρέτησε ἕως τὸ 1957 συνταξιοδοτηθείς στὶς 31 Αὐγούστου τοῦ ἰδίου ἔτους, λόγῳ γήρατος.

   Ὁ ἁπλοῦς καί ταπεινός π. Δημήτριος δὲν ἐφείσθη κόπων καὶ μόχθων, προκειμένου νὰ ἐξυπηρετήσῃ τὶς Ἐνορίες στὶς ὁποῖες, διά τοῦ Ἐπισκόπου, τὸν ἔταξε ἡ Ἐκκλησία. Ξεκινοῦσε μὲ τὸν γάιδαρο ἀπὸ τοῦ Λουκᾶ γιὰ τὸ Περθώρι καὶ ἐπέστρεφε μὲ χιόνια καὶ βροχές, μὲ καύσωνες καὶ καλοκαιρίες,χωρὶς ποτὲ νὰ διαμαρτυρηθῇ.

Τὸ ἴδιο γινόταν ἀργότερα καὶ μὲ τὴν ἐνορία Μηλιᾶς.

  Ὁ υἱὸς τοῦ Ἠλίας ἀφιερώθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὸ Θεό. Ἔγινε Μοναχὸς στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βαρσῶν πλησίον της ἰδιαιτέρας τοῦ πατρίδος καὶ ἔλαβε τὸ Μοναχικὸν ὄνομα Ἱερώνυμος. Χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος καὶ ὑπηρέτησε ἀόκνως τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ π. Ἱερώνυμος κατέλιπε φήμην ἐνάρετου Κληρικοῦ. Ἐκοιμήθη τὸ ἔτος 1963 λίγο πρὶν ἀπὸ τὸν πατέρα του, Ἱερέα Δημήτριον.

Ὁ παπα-Δημήτρης μετέστη πρὸς Κύριον στὶς 28 Μαΐου 1963 καὶ ἐτάφη στὸ κοιμητήριο τοῦ Λουκᾶ τὴν ἑπομένην, μέσα σὲ κλῖμα βαθυτάτης συγκινήσεως τῶν συγχωριανῶν του, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐνθυμοῦνται μὲ σεβασμὸ πολύ.

Ὁ Κύριος ἂς ἀναπαύῃ τὴν μακαρία ψυχὴν, του εὐσεβοῦς καί ἐναρέτου Ἱερέως, ἔνθα οἱ Δίκαιοι ἀναπαύονται.

   Ἡ ἱερατικὴ πορεία τῆς οἰκογενείας, συνεχίζεται μέχρι σήμερα ἀφοῦ ὁ ἐγγονὸς τοῦ παπα-Δημήτρη, Ἀλέξανδρος, γυιὸς τοῦ Βασιλείου καί τῆς Ἑλένης Παπαδοπούλου, εἰσῆλθε στὶς τάξεις τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καὶ ὑπηρετεῖ, ὡς Ἐφημέριος στὴν Ἐνορία Προφήτου Ἠλιού Τριπόλεως.

9. Ἱερεύς-Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Ρέκκας (1949-2002 συνταξιοδότησις).

  Ὁ π. Γεώργιος  Ρέκκας, υἱός τοῦ Ἰωάννου καί τῆς Γεωργίας, ἐγεννήθη εἰς Λουκᾶ Μαντινείας  τόν Μάρτιο  τοῦ ἔτους  1917. Ἦτο  ἀπόφοιτος τοῦ Γυμνασίου καί  τῆς Ριζαρείου Ἐκκλησιαστικής  Σχολῆς Ἀθηνῶν. Τό ἔτος 1948 ἐνυμφεύθη τήν Δήμητρα, θυγατέρα τοῦ Παντελῆ καί τῆς Γεωργίας Ρωμηοῦ, μετά τῆς ὁποίας ἀπέκτησε δύο  τέκνα, τόν Παντελῆ καί τήν Γεωργία.

  Ὑπητέτησε τήν πατρίδα  ὡς στρατιώτης στό Ἀλβανικό Μέτωπο.

  Ἐχειροτονήθη ὑπό τοῦ μακαριστοῦ, Βοηθοῦ Ἐπισκόπου Εὐρίπου κυροῦ Ἀλεξίου (μετέπειτα Μητροπολίτου Ζακύνθου) Διάκονος τήν 6ην Νοεμβρίου 1949, στόν Ἱερό Ναό Ἁγίας Εἰρήνης ὁδοῦ Αἰόλου  Ἀθηνῶν  καί Πρεσβύτερος τήν 12ην  Νοεμβρίου 1949, στόν Ἱερό  Ἁγίου. Ἐλευθερίου Ἀθηνῶν, ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας κυροῦ Προκοπίου.

 Ὁ π. Γεώργιος κηρύττων τόν Θεῖον Λόγον

 Μεγάλη  Παρασκευή 2002.

Ὁ π. Γεώργιος μέ τά παιδιά τοῦ Ἱεροῦ

(Ἀπό ἀριστερά πρός τά δεξιά διακρίνονται: 1) Χρῖστος Πανοῦτσος 2) Βασίλειος Καπλάνης 3) π. Γεώργιος 
4) ΝικόλαοςΤζανῆς  
  5 ) Νεκτάριος Σταθόπουλος)

Ὁ  π. Γεώργιος κοινωνῶν τοῦ Σώματος 

καί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου

Μεγάλη Τεσσαρακοστή 2005 

Μετά ἀπό Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία μέ τόν νεοχειροτονηθέντα 

Μητροπολίτη Πατρῶν κ. Χρυσόστομο.

  
  Ἔλαβε ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας κυροῦ Θεοκλήτου Β΄, τήν 20ην Αὐγούστου 1974 τήν Πνευματική Πατρότητα, τό ὀφίκκιο τοῦ Οἰκονόμου τήν 13η  Νοεμβρίου 1987 καί τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου τήν 28η  Ἰουλίου 1991.

   Διωρίσθη τακτικός ἐφημέριος του Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Λουκᾶ Μαντινείας, στίς 14 Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1949, καί ἀνέλαβε ἐπίσημα ὑπηρεσία  στήν ἐνορία Λουκᾶ τήν 1η Ἰανουαρίου 1950. Στοῦ Λουκᾶ διηκόνησε μετ’ αὐταπαρνήσεως ἕως της  συνταξιοδοτήσεώς του  τήν 1η  Φεβρουαρίου 2002, ἀλλά καί μετά ταῦτα, ἀφοῦ δέν μποροῦσε νά φανταστῇ τήν ζωή του οὐδ’ἐπί στιγμήν μακράν του Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου καί τοῦ Ναοῦ τοῦ Θεοῦ.

   Ὁ π. Γεώργιος συνέδεσε ἄρρηκτα τήν ζωή του μέ τό χωριό του καί τό ποίμνιό του. Ἀγωνίστηκε μέ ὅλες του τίς δυνάμεις γιά τήν συντήρηση καί τόν εὐτρεπισμό τῶν Ἱερῶν Ναῶν τῆς ἐνορίας του καί γιά τήν πνευματική καλλιέργεια τοῦ ποιμνίου του. Σημάδεψε τόν τόπο μέ τήν ἀγάπη του, μέ τήν σεμνή καί ἱεροπρεπεστάτη παρουσία του, μέ τήν εὐγένειά του καί τήν ἀπαράμιλλη ἀφοσίωσή του στά ἱερά λειτουργικά καθήκοντά του. Τελοῦσε ἀνελλιπῶς ὅλες τίς ἱερές Ἀκολουθίες, κάθε ἡμέρα. Διεκρίθη γιά τήν ὑπακοή του καί τήν τιμή στά πρόσωπα τῶν Ἐπισκόπων κοντά στούς ὁποίους ὑπηρέτησε καί ἀπό τούς ὁποίους μεγάλως ἠγαπήθη. Χαρακτηριστική ἦτο ἡ φράσις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. Ἀλεξάνδρου,κατά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ π.Γεωργίου, ὁ ὁποῖος, μεταξύ τῶν ἄλλων εἶπε: «Ἐκοιμήθη ὁ συνεπέστερος τῶν Ἱερέων μας». Ἐπίσης μεγάλη ἠτο ἡ ἀγάπη πρός τόν π. Γεώργιο τῶν ἀνθρώπων τῆς Τριπόλεως καί τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς.  Αὐτό ἐφάνη καί κατά τήν ἡμέρα τῆς Ἐξοδίου Ἀκολουθίας του ἀπό τήν συμμετοχή πλήθους τῶν πιστῶν ὄχι μόνο ἀπό τοῦ Λουκᾶ, ἀλλά καί ἀπό τήν εὐρύτερη περιοχή. Ὁ π. Γεώργιος εὐτύχησε νά ἀπολαύσῃ καί νά χαρῇτά παιδιά του, τά ἐγγόνια τοῦ , ἀκόμα καί δισέγγονά του, ἀλλά καί πολλά πνευματικά του τέκνα σέ περίβλεπτες θέσεις τῆς κοινωνίας. Γιά ὅλους αὐτούς ἐκαυχάτο μέ τήν ἐν Κυρίῳ καύχηση ἰδιαίτερα δέ γιά τόν Μητροπολίτη Πατρῶν Χρυσόστομο. 

  Ἐτιμήθη τήν 14ην Μαρτίου 2004 ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. Ἀλεξάνδρου, μέ τό χρυσοῦν μετάλλιον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, γιά τήν πολυετῆ καί καλλίκαρπη διακονία του στόν ἱερό Ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου.

   Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίω, πλήρης ἡμερῶν, στίς 17 Μαΐου 2011 ἡμέρα Πέμπτη καί ἐκηδεύθη πανδήμως τήν ἑπομένη, ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Λουκᾶ, ὑπό τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν, Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. Ἀλεξάνδρου καί Πατρῶν κ.Χρυσοστόμου, συμπαραστατουμένων ὑπό πλειάδος ἱερέων ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπολέως Μαντινείας καί Κυνουρίας, ἀλλά καί τῆς Μητροπόλεως Πατρῶν, μέ τήν συμμετοχή πλήθους λαοῦ πού κατέκλυσε τόν Ἱερό Ναό καί τά πέριξ αὐτοῦ, γιά νά ἀποχαιρετήση τόν σεβάσμιο Ἱερέα. Τόν ἐπικήδειο ἐξωφώνησε, μετά σύντομη προσλαλιά τοῦ Σεβ. Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. Ἀλεξάνδρου, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος βαθύτατα συγκινημένος σκιαγράφησε τήν προσωπικότητα τοῦ π. Γεωργίου.Ἡ ταφή τοῦ ἔγινε στόν προαύλιο χῶρο τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου  τοῦ Χρυσοστόμου. Επίσης μέ συγκινητικά λόγια μίλησε γιά τόν π. Γεώργιο ἡ ἐγγονή του Δήμητρα Ρέκκα.

  Τόν π. Γεώργιο διεδέχθη στήν ἐφημερία τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου Λουκᾶ, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Σκλήφας, νῦν Μητροπολίτης Πατρῶν.

(Ὁ π. Γεώργιος Ρέκκας σέ χαρακτηριστική παραδοσιακή στάση)

(Μέ Ἐνορίτες του καί ἄλλους Κληρικούς στό βράχο τοῦ Ἁγίου Βασιλείου 1997)

Μ. Παρασκευή μπροστά ἀπό τό στολισμένο κουβούκλιο τοῦ Ἐπιταφίου

( Εἰκονίζονται ἐξ ἀριστερῶν πρός τά δεξιά: 1) Εὐάγγελος Σμυρνιώτης, ἐπίτροπος 2) Κωνσταντῖνος Ρουμελιώτης, ἐπίτροπος  3) Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Σκλήφας 4)π. Γεώργιος Ρέκκας 5) Παναγιώτης Καπλάνης, ἐπίτροπος 6) Κωνσταντῖνος Ἀλεξόπουλος, ἐπίτροπος  7) Παναγιώτης Παπαναστασίου, ἐπίτροπος)

Σέ ἐπόμενη ἀνάρτηση θά παρουσιάσωμε 

τούς ὑπολοίπους Ἱερεῖς