" ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΟΥΚΑ "

ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΟΥΚΑ

   Πλησίον τοῦ ἐνοριακοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, εὑρίσκεται τό ὡραιότατο κτήριο τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου, στό ὁποῖο ἐφοίτησαν καί μορφώθηκαν γενηές ὁλόκληρες Λουκαϊτῶν. Εἶναι ὁ χῶρος πού δέχθηκε ὅλους μας στήν ἡλικία τῶν ἕξι ἐτῶν καί μᾶς βοήθησε, μέσα ἀπό τήν διδασκαλία πού μᾶς παρεῖχαν δάσκαλοι, καταξιωμένοι ὡς προσωπικότητες, νά ἀνοίξωμε τά μάτια τῆς ψυχῆς μας στό φῶς τῆς γνώσεως καί τῆς εὐσεβείας.

Τί ἀναμνήσεις στ’ ἀλήθεια! Μέ συγκίνηση βαθειά καί δάκρυα στά μάτια, θυμόμαστε τά ὡραῖα χρόνια τῆς μαθητικῆς μας ζωῆς, στό ὄμορφο Σχολειό τοῦ χωριοῦ μας.

Σέ στιγμές πού ἀναπολοῦμε αὐτά τά χρόνια καί πού βρισκόμαστε, μεγάλοι τώρα, στό χῶρο τοῦ Σχολείου μας, ἐπαναλαμβάνομε μέ δέος ἱερό τά λόγια τοῦ ποιητῆ:

«’Δῶ τά μάτια τῆς ψυχῆς μου

ἀνοιχτήκανε στό φῶς

καί ἔνοιωσα πῶς εἶμαι αἰώνια

μ’ ὅλους φίλος καί ἀδελφός»

            Ἐκεῖ μάθαμε νά διαβάζωμε, νά ἀγαπᾶμε τόν Θεό, νά τιμᾶμε τούς Ἁγίους, νά σεβώμεθα τούς γονεῖς, νά θαυμάζωμε καί νά μιμούμεθα τούς ἥρωες. Γνωρίσαμε τήν ἱστορία τοῦ τόπου μας, τῆς Πατρίδος μας, τήν πίστη τῶν προγόνων μας. Τραγουδήσαμε τά τραγούδια τῆς Ἑλλάδος, χορέψαμε τούς χορούς πού μάθαμε. Ντυθήκαμε μέ τίς ἐθνικές ἐνδυμασίες, παίξαμε σέ θεατρικές παραστάσεις καί ἀγωνιστήκαμε στ’ ἀθλήματα μέσα ἀπό τήν εὐγενῆ ἅμιλλα.

            Φυτέψαμε δένδρα καί ἄνθη, σκαλίσαμε τούς κήπους... Καί τί δέν ζήσαμε σ’ αὐτές τίς αἴθουσες καί σ’ αὐτές τίς αὐλές τοῦ πολυαγαπημένου μας Σχολείου.

            Τώρα, μετά ἀπό προσφορά δεκαετιῶν τό Σχολειό μας, στέκει βουβός μάρτυρας μιᾶς δοξασμένης ἐποχῆς. Πρίν ἕνα χρόνο ἔκλεισαν οἱ πόρτες του. Σφάλισαν τά παράθυρά του. Νέκρωσαν οἱ αἴθουσές του. Μαράζωσαν οἱ αὐλές του... Δέν ἀκούγονται οἱ χαρούμενες παιδικές φωνές. Ἔλλειψαν τά παιδικά τραγούδια καί τά κλάματα... Δέν θά ξαναγίνουν φασαρίες ἀνάμεσα στούς μαθητές, ὥστε νά... φωνάζουν οἱ δάσκαλοι... Τό κουδούνι δέν ἀκούγεται γιά νά ξεχυθοῦν τρέχοντας τά παιδιά στό προαύλιο, νά παίξουν κυνηγητό καί κρυφτούλι, νά κρεμαστοῦν στό μονόζυγο, νά σκαρφαλώσουν στίς κούνιες. Δέν τρέχουν πιά τά παιδιά νά πιάσουν τήν μπάλα...

            Δεν κτυπᾶ τό κουδούνι γιά νά γυρίσουν οἱ μαθητές μετά τό διάλειμμα στό μάθημα, περιμένοντας τόν Δάσκαλο νά τούς ἐξετάσῃ ἤ νά παραδώσῃ τό παρακάτω μάθημα.

            Πῶς ἄλλαξαν οἱ καιροί καί τά χρόνια! Τόσο σύντομα! Ἔκλεισαν σπίτια, ρήμαξαν νοικοκυριά, ἔκλεισαν σχολεῖα, ἐγκαταλείφθηκαν περιουσίες, χορτάριασαν αὐλές...

            Μείνανε μόνο ἀναμνήσεις, πού τίς δροσίζει ἡ αὔρα τοῦ ὡραίου παρελθόντος, γιά νά στεκόμαστε μέ δύναμη στό παρόν καί νά πορευόμαστε μέ ἐλπίδα στό μέλλον, ἔχοντας τίς θύμησες καί τίς ἐμπειρίες τῶν ἀλλοτινῶν λαμπρῶν καιρῶν.

            Ὅμως κλείνομε τά μάτια μας καί ἀφήνομε τήν ψυχή μας νά πάῃ ἐκεῖ, στό Σχολειό μας. Καί νά! Εἶναι γεμάτο παιδιά!. Τρέχουν, φωνάζουν, παίζουν...

            Οἱ Δάσκαλοι καί οἱ Δασκάλες πίνουν τόν καφέ τους στόν ἐξώστη μπροστά ἀπό τήν κεντρική εἴσοδο, ἔχοντας στόν νοῦ τους, μήπως  πάνω στό παιχνίδι κάποιος μαθητής, κάποια μαθήτρια κτυπήσουν... καί δέν εἶναι λίγα τά παιδιά... Κάπου διακόσια, ἴσως καί παραπάνω. Καί νά... κάποια στιγμή ἔρχεται κλαίγοντας... ὁ Γιῶργος... «Κύριε μέ κτύπησε ὁ Γιάννης».  Καί σέ λίγο ἡ Γεωργία... «Κυρία μέ ἒσπρωξε ὁ Βασίλης»... «Μή νοιάζεσαι», ἀκούγεται ἡ φωνή τοῦ Δασκάλου, τῆς Δασκάλας, «θά τίς φάει... σέ λίγο μέ τήν βέργα».

         Ναί, εἶναι ὅλοι ἐκεῖ. Πανηγύρι γίνεται, γιορτάσι μεγάλο... Ἔρχεται καί ἡ γιορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τά παιδιά πρέπει νά κάνουν πρόβες γιά τά ποιήματα καί τά θεατρικά πού θά παίξουν. Πρέπει νά στηθῇ

«ἡ σκηνή».

            Κλείνομε τά μάτια μας, καί νά, εἴμαστε ἐκεῖ... Κάνει κρῦο... τά παιδιά ἔφεραν ἀπό τό σπίτι «κούτσουρα» γιά τήν σόμπα... «Ποιός δέν ἔφερε...; Θά τιμωρηθῇ», φωνάζει ὁ δάσκαλος. «Ποιόν ἔχεις δάσκαλο;», ρωτάει κάποιος πού ἦλθε νά ἐπισκεφθῇ τό σχολεῖο. «Τόν κύριο Κουγιούφα», ἀπαντάει ὁ μαθητής. «Ἐσύ...;» «Τήν «Δεσποινίς» Εἰρήνη», ἀπολογιέται μιά μαθήτρια. (Δέν μποροῦσε νά ξεχωρίσῃ τήν ὀνομαστική ἀπό τήν αἰτιατική ἀκόμη...)

            Εἴμαστε ἐκεῖ καί βλέπομε μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς μας, τούς δασκάλους νά κάνουν μάθημα στήν ἔδρα, νά περπατοῦν ἀργά καί σταθερά στό προαύλιο, κάποιοι πολύ αὐστηροί, κάποιοι λιγότερο...

            Ὁ κ. Καλογήρου, ὁ κ. Κάτρης, ὁ κ. Βῆλος, ὁ κ. Κουγιούφας, ἡ κ. Ντίνα, ἡ κ. Ἔλλη, ἡ Δεσποινίς Εἰρήνη, ἡ Δεσποινίς Ἰωάννα, ἡ κ. Βασιλική, ἡ κ. Εὐγενία... ὁ... ἡ... πόσοι στ’ ἀλήθεια...!

            Καί νά στό διάλειμμα ἔφτασε ὁ παπα- Γιώργης. Τρέχουν ὅλα τά παιδιά νά τοῦ φιλήσουν τό χέρι. «Σιγά», φωνάζει ὁ Δάσκαλος, «ἕνας ἕνας μέ τή σειρά». Ὁ παπα- Γιώργης ἔρχεται τακτικά στό σχολεῖο,φέρνει κεράσματα στούς Δασκάλους, τούς προσκαλεῖ στό σπίτι του γιά τό μεσημέρι, ...φιλόξενη ἡ καρδιά του καί τό σπίτι του...

Ἀλλ’ ὅμως, κάποιος ἰσχυρός θόρυβος μᾶς ἐπαναφέρει στήν πραγματικότητα... Τί; Ὄνειρο ἤτανε, τά λησμονήσαμε... Ἀλλ’ ὄχι. Δέν τά λησμονήσαμε. Οὔτε θά τά λησμονήσωμε ποτέ. Αὐτή εἶναι ἡ μυρωμένη κληρονομιά μας, ἡ παρακαταθήκη μας, καί γι’ αὐτό εὐγνωμοσύνης ἀφιέρωμα θά κάνωμε, στό Σχολειό μας καί τούς Δασκάλους μας καί σέ ἐκείνους πού τό ἔκτισαν, δίδοντας καί τήν ὑπόσχεση ὅτι θά κάνωμε τά πάντα, ὥστε νά μή σταματήσῃ τό Σχολειό μας νά φωτίζῃ καί νά θερμαίνῃ τήν πορεία μας καί τήν ζωή μας.

Ἡ Ἱστορία του 

            Τό σημερινό διδακτήριο ἄνοιξε τίς πύλες του τό 1932. Νωρίτερα, τά μαθήματα ἐγένοντο σέ κάποια σπίτια στό χωριό, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε ἰδιαίτερος χῶρος. Δυστυχῶς κάποια ἀπό αὐτά δέν ὑπάρχουν σήμερα (Τό «Παληοσχολειό», κείτεται σέ ἐρείπια στήν ρημαγμένη αὐλή τοῦ μακαριστοῦ Νικολάου Γιαννακάκη. Οἱ περισσότεροι δέν γνωρίζουν κἄν τήν ὕπαρξή του. Κάποιοι ἀπό μᾶς τό γνωρίσαμε ὄρθιο. Ὅμως τότε δέν εἴχαμε φωτογραφική μηχανή νά τό ἀπαθανατίσωμε. Ἤμασταν μικρά παιδιά...). Ἀλλά καί τό σπίτι τοῦ Λουκᾶ Ρέκκα (Ἀργότερα περιῆλθε στήν οἰκογένεια Κωνσταντίνου Βήλου, ἀπέναντι ἀπό τό σπίτι τοῦ π. Γεωργίου Ρέκκα),  καί ἐκεῖνο τοῦ Βαγγέλη Κατσιάνη, ὅπως καί τοῦ Καλαντζῆ (Κολλίνου), καί κάποια ἄλλα ἀκόμη σπίτια... χρησιμοποιήθησαν ὡς Σχολειό, ὥστε τά Λουκαϊτόπουλα νά μαθαίνουν γράμματα. Μάλιστα μπορεῖ μιά τάξη νά ἦταν στό ἕνα σπίτι, ἡ ἄλλη στό ἄλλο κ.ο.κ., λόγῳ ἐλλείψεως χώρου.

            Ἐπίσημα φέρεται νά λειτουργῇ μονοτάξιο δημοτικό σχολεῖο στοῦ Λουκᾶ ἀπό τόν 19ο αἰῶνα. Καί μόνο ἀρρένων. (Τά κορίτσια δέν μάθαιναν γράμματα. Ὅ,τι κατάφερναν νά μάθουν ἀπό ’δῶ καί ἀπό ’κεῖ...) Ὅμως τό ἔτος 1909 ἱδρύεται καί μονοτάξιο Δημοτικό Σχολεῖο θηλέων.

         Διδακτήριο, ὅμως τό ὁποῖο νά πληροῖ  τούς στοιχειώδεις κανόνες ἀπό πλευρᾶς κτηρίου κλπ., δέν ὑπῆρχε.

 
 Ἔτσι τό 1927 ὁ ἐν Ἀμερικῇ (Σικάγο) Σύλλογος τῶν Λουκαϊτῶν, μέ πρωτοπόρο τόν ἀνεπανάληπτο καί φλογερό Λουκαΐτη Δημήτριο Νικολάου, ἀπεφάσισε νά οἰκοδομήσῃ σύγχρονο γιά τήν ἐποχή διδακτήριο. Συγκεντρώθηκε τό ποσό τῶν 250.000 δραχμῶν γιά τήν ἀνέγερση καί ὁρίστηκε ἀμέσως Ἐπιτροπή γιά τήν διαχείριση τῶν χρημάτων καί τήν ἐκπλήρωση τοῦ σκοποῦ, πού ἦταν ὄνειρο τόσων γενεῶν. Ἡ Ἐπιτροπή ἁπαρτιζόταν ἀπό τούς:

1.      Νικόλαο Πετρ. Σταθόπουλο, Δικηγόρο,

2.      Ἀθανάσιο Νικ. Βῆλο, Δάσκαλο, 

3.      Νικόλαο Κων. Καλόγηρο, καί

4.      Πέτρο Ρουμελιώτη.

Τό οἰκόπεδο προσέφεραν οἱ: Νικόλαος Σταθόπουλος, Δικηγόρος, καί τά ἀδέλφια του, Σωτήριος Σταθόπουλος, Δικηγόρος ἐπίσης, καί Γεώργιος Σταθόπουλος, Γιατρός, υἱοί τοῦ μακαριστοῦ Πέτρου Κ. Σταθοπούλου. Ὁ Θεός ἄς τούς ἀναπαύῃ ὅλους...

Τά σχέδια τοῦ κτηρίου ἐξεπόνησε ὁ Ἀρχιτέκτων Σοῦρσος, ὁρισθείς ἐπί τούτου ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας. Προεβλέποντο καί ἔγιναν τέσσερεις αἴθουσες διδασκαλίας μέ μεσημβρινό προσανατολισμό καί δύο ἀκόμη μικρότερες, ἡ μία γιά γραφεῖο καί ἡ ἄλλη γιά κατοικία δασκάλου. (Οὐδέποτε ὅμως ἡ δεύτερη χρησιμοποιήθηκε γιά τόν σκοπό αὐτό, ἀφοῦ οἰ δάσκαλοι καί οἱ δασκάλες ἔμεναν σέ σπίτια στό χωριό. Ἐνθυμούμεθα τήν αἴθουσα αὐτή, ἄλλοτε ὡς αἴθουσα διδασκαλίας, ὅταν ὁ ἀριθμός τῶν μαθητῶν ἦταν μεγάλος —κάνετε παρακαλῶ σύγκριση μέ τό σήμερα— καί ἄλλοτε ὡς ἀποθήκη).

Ἡ δημοπρασία ἔγινε τόν Ἰούλιο τοῦ 1928 καί ἐπλειοδότησε ὁ ἐργολάβος Ἀνδρέας Κοττῆς (1869-1951), ὁ ὁποῖο καί πῆρε τό ἔργο. Τό ἔργο ὁλοκληρώθηκε τό 1929, ἀλλά ἐγκαινιάσθηκε τό 1932, σύμφωνα μέ τήν κτιτορική ἐπιγραφή.

Στήν ἀνατολική πλευρά τοῦ κτηρίου προσετέθη ἡ δεξαμενή νεροῦ, καί στήν νοτιοανατολική γωνία ἐκτίσθησαν οἱ τουαλέτες τοῦ Σχολείου.

Στό προαύλιο ἐτοποθετήθησαν ὄργανα γυμναστικῆς καί παιδικῆς χαρᾶς, καί ἔγινε ἡ περίφραξη τοῦ ὅλου συγκροτήματος.

Τό δάπεδο ἔγινε μέ μωσαϊκό τῆς ἐποχῆς, τό ὁποῖο διατηρεῖται σέ ἀρίστη κατάσταση μέχρι σήμερα. Στίς ἐργασίες δούλεψαν πολλοί Λουκαΐτες ἄνδρες καί γυναῖκες, ὥστε νά ἔλθῃ σύντομα εἰς πέρας τό διδακτήριο. Στίς κοπέλλες πού ἐργάσθηκαν, ὁ ἐργολάβος προσέφερε, ὡς δῶρο, ἀπό μία πλάκα σέ σχῆμα παραλληλογράμμου, γιά νά τήν χρησιμοποιοῦν ὡς τραπέζι στό σπίτι τους (Αὐτό ἐθεωρήθη καί ἦτο μεγάλο δῶρο γιά τήν ἐποχή). Στήν κάθε πλάκα ἀνεγράφετο καί τό ὄνομα τῆς κοπέλλας πού ἐργάσθηκε.

Μιά τέτοια πλάκα διετηρεῖτο μέχρι τῶν τελευταίων ἐτῶν μέ τό ὄνομα «ΑΤΑΛΑΝΤΗ». Ἦτο δῶρο στή μακαριστή Ἀταλάντη Β. Ρωμηοῦ, σύζυγο τοῦ μακαριστοῦ Δημητρίου Κλειώρη, ἡ ὁποία ἐκοιμήθη πολύ νέα. Ἡ συγκεκριμένη πλάκα ἐτοποθετήθη ἐπί τοῦ τάφου της, ἀναγράφουσα τό ὄνομά της. Ἐσχάτως τά ξενητεμένα στήν Αὐστραλία παιδιά της κατεσκεύασαν μαρμάρινο τάφο καί ἐκαλύφθη τό ὡραῖο αὐτό κειμήλιο καί μνημεῖο τῶν ἐργασιῶν κατασκευῆς τοῦ Σχολείου.

Τό Δημοτικό Σχολεῖο Λουκᾶ , ἐλειτούργησε ἕως τό ἔτος 2011, ὅταν μέ τόν σχολικό «Καλλικράτη» κατηργήθη, ὅπως συνέβη δυστυχῶς μέ πλεῖστα ἄλλα σχολεῖα τῆς πατρίδος μας.

Δάσκαλοι πού δίδαξαν στό Δημοτικό Σχολεῖο Λουκᾶ:(κατά ἀλφαβητική σειρά

Κωνσταντίνα Ἀναγνωσταρᾶ, Ἱερεύς Γεώργιος Ἀποστολόπουλος(Παπα- Σιῶρρος), Ἀθανάσιος Βῆλος, Βασιλική Αθ. Βήλου, Ἰωάννης Γιαννῖκος, Γεώργιος Γκικόπουλος, Ἰωάννης Δαβλάντης, Παναγιώτης Ζιωτόπουλος, Ἔλλη Θεοφίλη, Παναγιώτης Καλογήρου, Ἑλένη Καραγιαννοπούλου, Παναγιώτης Καρακῖτσος, Γεώργιος Καραμῆτος, Εἰρήνη Καρλῆ, Γεώργιος Καρλῆς, Χρῖστος Κάτρης, Γεώργιος Κουγιούφας, Σοφία Καρακάση,Κωνσταντῖνος Κυρές, Βασιλική Κωτσοπούλου, Γεώργιος Λουκᾶς, Ἑλένη Μπάρλα, Ἰωάννης Μεντῆς, Κωνσταντίνα Παλαιολόγου, Δημήτριος Πανόπουλος, Ἀλέξανδρος Παπαγιάννης, Ἀνδρέας Παπαδημητρίου, Νικόλαος Παπασταματίου, Γεώργιος Ρόκκας, Παναγιώτα Σαραντοπούλου, Σοφία Στασινοῦ, Κωνσταντῖνος Συριόπουλος, Γεώργιος Τελώνης, Κωνσταντίνα Τριάδη, Δήμητρα Τσακαλάκη, Παναγιώτης Τσίμπρος, Σταυρούλα Φίλιου, Εὐγενία Φιλοπούλου, Κρυστάλλω Χασάπη, Παναγιώτης Χασάπης. 

(Ἀπό τό βιβλίο Γεωργίου Ἰωάννου Ζαχαροπούλου «Ἀπό τό «κρυφό» Σχολειό στό ὁλοήμερο Σχολεῖο». Τρίπολη 2010)

   Τίς τελευταῖες δεκαετίες παράλληλα μέ τό Δημοτικό Σχολεῖο, λειτούργησε στοῦ Λουκᾶ Νηπιαγωγεῖο, τό ὁποῖο στεγάστηκε στό ἴδιο κτήριο. Γιά τό Νηπιαγωγεῖο Λουκᾶ, θά κάνωμε ξεχωριστή ἀνάρτηση.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ 

   Κάνομε ἀνάρτηση τῶν φωτογραφιῶν ποῦ ἔχομε τώρα στήν διάθεσή μας καί οἱ ὁποῖες παρουσιάζουν τό Δημοτικό Σχολεῖο Λουκᾶ καί τή λειτουργία του σέ διάφορες ἐποχές. Θά προχωρήσωμε προσεχῶς καί σέ ἄλλες ἀναρτήσεις φωτογραφικοῦ ὑλικοῦ, καθ’ ὅσον ὑπάρχουν καί ἄλλες φωτογραφίες ποῦ θά ἐχωμε ἐντός ὀλίγου χρονικοῦ διαστήματος στή διάθεσή μας.

     Τό φωτογραφικό ὑλικό παρουσιάζει συγκινητικές σκηνές ἀπό τό Δημοτικό Σχολεῖο Λουκᾶ τοῦ χωριοῦ μας  καί βλέπομε πρόσωπα ποῦ τώρα εἴτε δέν ὑπάρχουν στή γῆ, ὅπως κάποιοι μακαριστοί Δάσκαλοι, εἴτε εἶναι πιά μεγάλοι στήν ἡλικία καί κοσμοῦν τήν κοινωνία μας μέ τήν παρουσία τους . Βλέπομε ὅμως καί παιδιά τά ὁποία πρόσφατα ἀπεφοίτησαν ἀπό τό Δημοτικό Σχολεῖο.

    Παρακαλοῦμε, ἐάν κατέχετε φωτογραφικό ὑλικό ἀπό παλαιότερες ἤ νεώτερες ἐποχές καί ἐάν εἶναι σέ σᾶς δυνατόν, ἄς μᾶς τό ἀποστείλλετε στό e-mail: pater.ierotheos@gmail.com,  προκειμένου νά γίνη ἀνάρτηση γιά τήν πληρότητα τῆς ἱστορικῆς παρουσίασης τοῦ Σχολείου.

    Ἐπίσης μπορεῖτε, ἐάν ἐπιθυμῆτε, νά μᾶς ἀποστείλλετε φωτογραφικό ὑλικό ταχυδρομικῶς στήν Διεύθυνση: Ἱερά Μητρόπολις Πατρῶν (Διάκονον Ἱερόθεον Ἀνδρουτσόπουλον) Βότση 34  Τ.Θ. 3155,  Τ.Κ. 26221.

 Τό φωτογραφικό ὑλικό μετά τήν ἀνάρτησή του θά σᾶς ἐπιστραφῆ.

 

Δάσκαλοι καί μαθητές τό ἔτος 1942

Ἔξω ἀπό τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῆς Μονῆς Βαρσῶν. Ὁ Δάσκαλος Χρίστος Κάτρης μέ τέσσερες μαθήτριες. Ἡ πρώτη ἀπό δεξιά εἶναι ἡ Θεοδώρα Ρέκκα, σύζυγος Παναγιώτου Σκλήφα καί ἡ τελευταία ἡ Σταυρούλα Ἡλιοπούλου-Ρέκκα. Τά ἄλλα πρόσωπα ἄν κάποιος τά ἀναγνωρίση, ἄς μᾶς ἐνημερώση σχετικῶς.

 

   Μέ φόντο τήν κεντρική εἴσοδο τοῦ Σχολείου, μετά τόν ἑορτασμό τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τό ἒτος 1955. Εἰκονίζονται ἐξ ἀριστερῶν πρός τά δεξιά: Στήν πρώτη σειρά. Γεωργία Κλειώρη (εὑρίσκεται στήν Αὐστραλία), Ἀπόστολος Κλειώρης, ἀδελφός της (εὑρίσκεται στήν Αὐστραλία), Ἀναστασία Π. Καλογήρου, κόρη τοῦ μακαριστοῦ Δασκάλου Παναγιώτου Καλογήρου( Ἡ Ἀναστασία ζεῖ στήν Ἀθήνα), Κωνσταντῖνος Καλογήρου, ἀδελφός της,(ζεῖ στήν Ἀθήνα), Παναγιώτα Καλογήρου, ἀδελφή τῶν προηγουμένων(ζεῖ στήν Ἀθήνα), ἡ μακαριστή Δήμητρα Καλογήρου, μητέρα τους. Στήν δεύτερη σειρά. Ἀναστασία Κλειώρη (ζεῖ στήν Αὐστραλία), ὁ μακαριστός Νικόλαος Βῆλος (πατέρας τῆς Δήμητρας Καλογήρου) καί ὁ ἐπίσης μακαριστός,  Εὐθύμιος Σκλήφας ( μετέπειτα ἐφημέριος Σημειάδων, πατέρας τοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν), πρῶτος ἐξάδελφος τοῦ μακαριστοῦ Παναγιώτου Καλογήρου καί τῶν προαναφερομένων ἀδελφῶν Κλειώρη.

Φωτογραφία στό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1950. Στό κέντρο εἰκονίζεται ὁ Δάσκαλος Γεώργιος Κουγιούφας. Τά πρόσωπα τῶν μαθητῶν εἶναι δυσδιάκριτα.

 

Ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ 1967. Μαθητές καί Μαθήτριες μέ ἐθνικές ἐνδυμασίες μετά τήν σχολική ἑορτή. Στό μέσον ὁ Διευθυντής τοῦ Σχολείου Παναγιώτης Καλογήρου (ἐκοιμήθη μετά τήν λήξη τῆς σχολικῆς χρονιᾶς τό  ἔτος 1967 σέ ἡλικία 51 ἐτῶν αἰφνιδίως). Δεξιά τοῦ εἰκονίζεται ἡ Δασκάλα Ἰωάννα Σαραντοπούλου, ἀπό τήν Τρίπολη καί ἀριστερά του ἡ Δασκάλα Εἰρήνη Καρλῆ, ἀπό τά Ἁγιωργήτικα.

 

 

Μερικοί μαθητές καί μαθήτριες (κάποιοι λείπουν) τῆς Ε’ καί Στ’ τάξης μέ τή Δασκάλα Βασιλική Κωτσοπούλου- Τελώνη τό ἔτος 1969.

Εἰκονίζονται ἐξ ἀριστερῶν πρός τά δεξιά.

   Πρώτη σειρά(γονατιστές): 

Παναγιώτα Ζαμπαθᾶ, Γεωργία Κατσιάνη, Παναγιώτα Ρωμηοῦ τοῦ Φωτίου, Παναγιώτα Ρωμηοῦ τοῦ Ἐπαμεινώνδα καί Παναγιώτα Πανούτσου.

  Δεύτερη σειρά:

 Μαρία Ξύδη, Γεωργία Ζόρμπα, Παναγιώτα Καπλάνη, Ἀναστασία Ρωμηοῦ, Εὐαγγελία Σμυρνιώτη, ἡ Δασκάλα Βασιλική Κωτσοπούλου, Γεωργία Ἀλεξοπούλου, Βασιλική Γιαβρῆ, Μαργαρίτα Παρασκευοπούλου, Νικολέττα Μαρίνη, Νικολίτσα Καπλάνη,

    Τρίτη σειρά:

 Γεώργιος Ρωμηός, Ἰωάννης Κατσιάνης, Γεώργιος Ρεκούνας, Κωνσταντῖνος Κατσιάνης, Βασίλειος Ἀλεξόπουλος, Χρῖστος Σκλήφας( νῦν Μητροπολίτης Πατρῶν), Γεώργιος Ρωμηός, Εὐάγγελος Ψωφίμης,

    Τέταρτη σειρά:

 Ἀναστάσιος Κλειώρης, Δημήτριος Σμυρνιώτης ( ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ πρό δύο ἐτῶν), Βασίλειος Παπαδόπουλος, Νικόλαος Τζαβάρας, Βασίλειος Βῆλος, Κωνσταντῖνος Κλειώρης, Σπυρίδων Κατσιάνης καί Χαρίλαος Ρέκκας.

 

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΟΥΚΑ ΤΑΞΗ ΣΤ' 1969-70 

ΣΤΟ ΜΕΣΟ Η ΔΑΣΚΑΛΑ 

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΥ- ΤΕΛΩΝΗ

Ὁ Μητροπολίτης Πατρῶν σέ ἐπίσκεψή του στό Σχολεῖο τῆς ἰδιαιτέρας τοῦ πατρίδος

 

Ἀπό ἐπίσκεψη τῶν μαθητῶν τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου  Λουκᾶ μέ τούς Δασκάλους στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Πατρῶν καί στόν συντοπίτη τους Μητροπολίτη Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομο 2009.

Μέ τούς τελευταίους μαθητές τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου Λουκᾶ. Τήν ἑπομένη χρονιά ( Σεπτέμβριος 2011) τό Σχολεῖο ἔκλεισε...   

 

Μέ τήν τελευταία Δασκάλα τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου Λουκᾶ, Ἀγορίτσα Τζιάκα